Różnica między typami string i char [] w C++

Arkaitz ma rację, że string jest typem zarządzanym. Oznacza to dla Ciebie, że nigdy nie musisz martwić się o długość sznurka, ani nie musisz martwić się o uwolnienie lub ponowne przydzielenie pamięci Sznurka.

Z drugiej strony, notacja char[] w powyższym przypadku ograniczyła bufor znaków do dokładnie 256 znaków. Jeśli spróbujesz zapisać więcej niż 256 znaków w tym buforze, w najlepszym wypadku nadpiszesz inną pamięć, którą twój program "posiada". W najgorszym przypadku spróbujesz nadpisać pamięć, której nie posiadasz, a Twój system operacyjny zabije Twój program na miejscu.

Podsumowując? Ciągi są o wiele bardziej przyjazne dla programistów, char [] s są o wiele bardziej wydajne dla komputera.

Cóż, string type jest całkowicie zarządzaną klasą dla łańcuchów znaków, podczas gdy char [] jest nadal tym, co było w C, tablicą bajtów reprezentującą ciąg znaków dla Ciebie.

Jeśli chodzi o API i bibliotekę standardową, wszystko jest zaimplementowane w postaci łańcuchów znaków, a nie znaków [], ale wciąż jest wiele funkcji z libc, które otrzymują znak [], więc może być konieczne użycie go do tych celów, poza tym zawsze używałbym std:: string.

Pod względem wydajności oczywiście bufor surowy pamięć niezarządzana prawie zawsze będzie szybsza dla wielu rzeczy, ale weź pod uwagę porównywanie łańcuchów, na przykład, std::string ma zawsze rozmiar, aby sprawdzić to najpierw, podczas gdy z char[] musisz porównać znak po znaku.

Ja osobiście nie widzę powodu, dla którego ktoś chciałby używać char * lub char [] poza zgodnością ze starym kodem. std:: string nie jest wolniejszy niż użycie C-string, poza tym, że będzie obsługiwał re-alokację dla Ciebie. Możesz ustawić jego rozmiar podczas tworzenia, a tym samym uniknąć ponownej alokacji, jeśli chcesz. Operator indeksowania ([]) zapewnia stały dostęp w czasie (i jest w każdym tego słowa znaczeniu dokładnie tym samym, co używanie indeksatora c-string). Zastosowanie metody at daje sprawdzone granice bezpieczeństwo też, coś czego nie dostajesz z c-stringami, chyba że to napiszesz. Twój kompilator najczęściej optymalizuje użycie indexera w trybie release. Łatwo jest zadzierać z ciągami c; rzeczy takie jak delete vs delete [], bezpieczeństwo WYJĄTKÓW, nawet jak ponownie przydzielić ciąg C.

A kiedy masz do czynienia z zaawansowanymi pojęciami, takimi jak posiadanie ciągów krowich i nie-krowich dla MT itp., Będziesz potrzebował std:: string.

Jeśli martwisz się o kopie, o ile używasz referencji i const reference gdziekolwiek możesz, nie będziesz miał żadnych kosztów z powodu kopii, i to jest to samo, co robisz z ciągiem C.

Łańcuchy mają funkcje pomocnicze i automatycznie zarządzają tablicami znaków. Można łączyć łańcuchy znaków, dla tablicy znaków należy skopiować ją do nowej tablicy, łańcuchy mogą zmieniać swoją długość w czasie wykonywania. Tablica znaków jest trudniejsza do zarządzania niż łańcuch znaków, a niektóre funkcje mogą akceptować tylko łańcuch znaków jako dane wejściowe, co wymaga przekonwertowania tablicy na łańcuch znaków. Lepiej jest użyć ciągów, zostały one wykonane tak, że nie trzeba używać tablic. Gdyby tablice były obiektywnie lepsze nie mielibyśmy struny.

Think of (char *) as string.begin (). Zasadnicza różnica polega na tym, że (char *) jest iteratorem, a std:: string jest kontenerem. Jeśli trzymasz się podstawowych ciągów a (char *) da ci to, co robi std::string::iterator. Możesz użyć (char *), gdy chcesz korzystać z iteratora i kompatybilności z C, ale to jest wyjątek, a nie reguła. Jak zawsze, uważaj na unieważnienie iteratora. Kiedy ludzie mówią, że (char *) nie jest bezpieczne, To właśnie mają na myśli. Jest tak samo bezpieczny jak każdy inny C++ iterator.

Jedną z różnic jest zakończenie zerowe (\0).

W C i C++, char * lub char[] pobierze wskaźnik do pojedynczego znaku jako parametru i będzie śledzić wzdłuż pamięci aż do osiągnięcia wartości 0 pamięci (często nazywanej terminatorem null).

Ciągi C++ mogą zawierać osadzone znaki \0, znać ich długość bez zliczania.

#include<stdio.h>
#include<string.h>
#include<iostream>

using namespace std;

void NullTerminatedString(string str){
   int NUll_term = 3;
   str[NUll_term] = '\0';       // specific character is kept as NULL in string
   cout << str << endl <<endl <<endl;
}

void NullTerminatedChar(char *str){
   int NUll_term = 3;
   str[NUll_term] = 0;     // from specific, all the character are removed 
   cout << str << endl;
}

int main(){
  string str = "Feels Happy";
  printf("string = %s\n", str.c_str());
  printf("strlen = %d\n", strlen(str.c_str()));  
  printf("size = %d\n", str.size());  
  printf("sizeof = %d\n", sizeof(str)); // sizeof std::string class  and compiler dependent
  NullTerminatedString(str);


  char str1[12] = "Feels Happy";
  printf("char[] = %s\n", str1);
  printf("strlen = %d\n", strlen(str1));
  printf("sizeof = %d\n", sizeof(str1));    // sizeof char array
  NullTerminatedChar(str1);
  return 0;
}

Wyjście:

strlen = 11
size = 11
sizeof = 32  
Fee s Happy


strlen = 11
sizeof = 12
Fee