Właściwości i zmienne instancji w Objective-C

Właściwości są używane do generowania accesorów, na przykład zmiennych, nie dzieje się magia.

Możesz zaimplementować te same accessory ręcznie.

Można znaleźć w książce Aarona Hillegassa przykłady 3 strategii zarządzania pamięcią dla zmiennych członkowskich. Są assign/copy/retain. Wybierz jedną z nich jako wymaganą dla danej zmiennej.

Na przykład:

name = @"Test"

Jest prostym przydziałem, name posiada teraz odniesienie do NSString @"Test". Możesz jednak zdecydować się na użycie copy lub retain. Bez względu na to, którą wersję zarządzania pamięcią wybrałeś accessor ukrywa złożoność i zawsze uzyskujesz dostęp do zmiennej za pomocą (lub podobnej):

[self setName:@"Test"] 
[self name]

Teraz setName: może użyć assign/copy or retain i nie musisz się o to martwić.

Zgaduję, że samouczki iPhone ' a używają właściwości, aby ułatwić nowe Programiści przeskoczyć przez zarządzanie pamięcią (nawet jeśli jest to przydatne do generowania odpowiednich accesorów z właściwościami, a nie implementować je ręcznie za każdym razem).

Jednak w świecie iPhone ' a wszystko wydaje się być inne. Ludzie deklarują właściwości dla każdej pojedynczej zmiennej instancji, deklarują właściwości dla IBOutlets i używają accesorów / mutatorów do interakcji ze zmiennymi instancji w klasie (np. zapisują [self setName:@"Test"] zamiast name = @"Test").

Powodem, dla którego ludzie "deklarują właściwości dla każdej pojedynczej zmiennej instancji" jest najprawdopodobniej to, że wszystkie ich zmienne instancji są rzeczami, które chcą ujawnić jako właściwości. Gdyby mieli coś, co chcieliby zachować prywatnie, nie zadeklarowaliby właściwości dla tego w pliku nagłówkowym. (Mogą jednak stworzyć dla niego właściwość w rozszerzeniu klasy w pliku implementacji, w celu uzyskania wspomnianego wyżej darmowego KVO powiadomienia.)

Deklarowanie właściwości dla punktów sprzedaży jest moim zdaniem przesadą. Nie widzę w tym sensu. Jeśli nie tworzysz właściwości, nib loader ustawi wylot za pomocą bezpośredniego dostępu do zmiennych instancji, co jest w sam raz dla tego zadania.

Sugerowałbym, że współczesny rozwój podjął bardzo silną próbę zidentyfikowania, zdefiniowania i zastosowania najlepszych praktyk.

Wśród tych najlepszych praktyk znajdujemy ciągłość i spójność.

Oprócz argumentowania o używaniu accesorów w metodach init i dealloc, Accesory powinny być ogólnie używane przez cały czas (wewnątrz i na zewnątrz klasy) dla korzyści, które oferują, w tym enkapsulacja , polimorficzne implementacje var (które pozwalają na abstrakcję i refaktoryzacji) oraz w celu ułatwienia tych najlepszych praktyk ciągłości i spójności. Podstawowe korzyści płynące z języka zorientowanego obiektowo wchodzą w grę, gdy robi się rzeczy w ten sposób i wykorzystuje pełnię możliwości języka. Zawsze bycie konsekwentnym w swoim kodowaniu jest często wymienianą poniżej korzyścią, o czym zwykle zaświadczy każdy starszy programista.

Możesz pisać tak

//MyClass.h

@class Something;

@interface MyClass : NSObject 

@property (nonatomic, strong) NSString *name;
@property (nonatomic, strong) NSArray *items;

@end 

//MyClass.m
@interface MyClass() 

@property (nonatomic, strong) IBOutlet NSTextField *myTextField;
@property (nonatomic, strong) Something *something;

@end