Obliczanie metryki kodu w Visual Studio

Teoretycznie optymalne wartości to:

• wskaźnik konserwacji: 100. Wyższe wartości wskazują na lepszą konserwację.
• złożoność Cyklomatyczna: 1. Liczba różnych ścieżek, które może przejść kod.
• głębokość dziedziczenia: 1. Liczba definicji klas powyżej tej w drzewie dziedziczenia, nie licząc interfejsów.
• Klasa sprzężenia: 0. Liczba innych podmiotów, od których ta jednostka jest zależna.

Nie ma twardych i szybkich "dobrych" zakresów, chociaż można sformułować pewne ogólne stwierdzenia.

• Wysoka złożoność cyklomatyczna według metody sugeruje, że metoda staje się zbyt skomplikowana.
• posiadanie głębokości dziedziczenia większej niż około 3 lub 4 (własnych klas, a nie frameworków) jest znakiem kłopotów, że możesz niepotrzebnie reprezentować abstrakcyjne relacje, które tak naprawdę nie są w domenie Twojego oprogramowania.
Sprzężenie niskiej klasy jest ogólnie lepsze, ale czasami jest nieuniknione. W zakresie możliwe, zdecydowanie powinieneś zminimalizować zależność między przestrzeniami nazw, ponieważ tutaj jest znacznie mniej powodów dla zależności.

Projekt może osiągnąć wszystkie cztery wartości jednocześnie, zasadniczo nie robiąc nic i będąc bezużytecznym: oprogramowanie, które nic nie robi i od niczego nie zależy, jest z pewnością możliwe do utrzymania, ale niezbyt dobre wykorzystanie dolarów klienta.

Dlatego cała złożoność jest kompromisem: dodatkowa tak zwana inherentna złożoność koduje więcej wyrafinowanie w programie, co pozwala na rozszerzenie zestawu funkcji. To, czego chciałbyś uniknąć, to przypadkowa złożoność wprowadzona przez słabą lub wadliwą implementację.