Jaka jest różnica między ScalaTest a Scala specs unit test framework?

Specs i ScalaTest są dobrymi narzędziami dla zadowolonych użytkowników, ale różnią się pod kilkoma względami. Prawdopodobnie będziesz chciał wybrać jedno jako główne narzędzie do testowania w Scali, ale nie musisz rezygnować z drugiego, ponieważ możesz użyć kawałków obu. Jeśli podoba Ci się składnia FeatureSpec Scalatesta i składnia Mockito specs, na przykład, możesz umieścić oba pliki jar w swojej ścieżce klasowej i używać obu jednocześnie. Tutaj postaram się uchwycić główne różnice w filozofii projektowania, które zauważyłem między specyfikacjami i Skalatest.

Prawdopodobnie główną filozoficzną różnicą między narzędziami jest to, że specs jest zaprojektowany dla Behavior-Driven Development (BDD), podczas gdy Skalatest jest bardziej ogólny. ScalaTest zapewnia cechy, które można mieszać ze sobą, aby uzyskać zachowanie preferowane w klasach testowych, w tym BDD, a także można łatwo zdefiniować własne zachowanie, jeśli chcesz czegoś innego.

ScalaTest obsługuje BDD poprzez swoje Spec, FeatureSpec, WordSpec, FlatSpec, i GivenWhenThen cechy, a także ma cechy, które możesz mieszać, aby uzyskać ładną składnię matchera. Jeśli lubisz "powinien", mieszasz w ShouldMatchers. Jeśli lubisz "must", mieszasz MustMatchers. Ale jeśli lubisz BDD, ale nie lubisz składni matchera, możesz po prostu użyć jednej z cech Spec Skalatest bez mieszania w cechę matchera. Specs ma klasę specyfikacji, którą rozszerzasz i musisz użyć słowa "must" w wyrażeniach matcher. Dużą filozoficzną różnicą, która jest tutaj widoczna, jest to, że ScalaTest daje o wiele więcej możliwości wyboru. Aby ta przestrzeń wyboru jest łatwiejsza w nawigacji, podaję tutaj drzewo decyzyjne:

Http://www.scalatest.org/quick_start

Składnia matchera jest również różna między Skalatest i specs. W ScalaTest próbowałem zobaczyć, jak daleko mogę zajść z notacją operatorską, a skończyło się na wyrażeniach matchera, które czytają się bardzo podobnie do angielskich zdań, ze spacjami między słowami. Specs składnia matcher uruchamia słowa razem z wielbłądem przypadku.

Specs ma więcej matcherów niż Skalatest, i myślę, że odzwierciedla różnicę w podejściu do projektowania. Właściwie wyciąłem prawdopodobnie 2/3 składni matchera, którą zbudowałem i rozważałem do wydania. Dodam więcej matcherów w przyszłych wydaniach, ale chciałem się upewnić, że wiedziałem, że użytkownicy naprawdę czegoś chcą, zanim to dodałem. Jednak matchery Skalatest zawierają dynamiczną właściwość matcher składnia zajmuje część tego luzu. Na przykład w specyfikacji można napisać na java.io.File:

file must beDirectory

To wywoła isDirectory i upewni to prawda. ScalaTest nie ma obecnie żadnych specjalnych matcherów dla java.io.Files, ale w ScalaTest możesz użyć dynamicznego sprawdzania, takiego jak:

file must be a ('directory)

Za każdym razem, gdy podasz symbol po be, użyje on reflection, aby wyszukać (w tym przypadku) metodę lub pole o nazwie directory lub metodę o nazwie isDirectory. Istnieje również sposób, aby uczynić to statyczne, definiując BePropertyMatcher (co zwykle wymaga tylko 2 lub 3 linijek kodu). Więc w zasadzie w ScalaTest staram się zapewnić więcej funkcjonalności za mniej API.

Kolejna ogólna różnica między specyfikacją a skalowalnością obejmuje konwersje niejawne. Domyślnie otrzymujesz tylko jedną domyślną konwersję, gdy używasz Skalatest, która nakłada operator === na wszystko. (Jeśli musisz, możesz "wyłączyć" tę ukrytą konwersję za pomocą jednej linii kodu. Jedynym powodem, dla którego musiałbyś to zrobić, jest próba przetestowania czegoś, co ma swój własny operator ===, i masz konflikt.) Skalatest definiuje wiele innych ukrytych konwersji, ale aby ich użyć, musisz jawnie "zaprosić" je do kodu, mieszając w cechę lub wykonując import. Kiedy rozszerzasz klasę Specification w specyfikacji, myślę, że domyślnie dostajesz dziesiątki ukrytych konwersji. Nie jestem pewien, ile to będzie miało znaczenia w praktyce, ale myślę, że ludzie będą chcieli przetestować kod, który używa własnych wywołań niejawnych, a czasami może dojść do konfliktu między wywołaniami niejawnymi frameworka testowego a wywołaniami kodu produkcyjnego. Kiedy to zdarza się, że myślę, że łatwiej obejść problem w Skalatest niż specyfikacje.

Kolejną różnicą w podejściu projektowym, którą zauważyłem, jest komfort obsługi. Jednym z moich celów było to, że każdy programista patrząc na czyjś kod testowy, który używa ScalaTest będzie w stanie odgadnąć, co to znaczy, bez szukania czegokolwiek w dokumentacji ScalaTest. Chciałem, żeby najbardziej skalowalny kod klienta był oczywisty. Jednym ze sposobów, w jaki cel się przejawia, jest to, że skalowalność jest bardzo konserwatywny wobec operatorów. Definiuję tylko pięć operatorów w Skalatest:

• ===, czyli równa się
• >, co oznacza większą niż
• <, mniej niż
• >=, większe lub równe
• <=, mniejsze lub równe.

result should be <= 7

Mam nadzieję, że nie będziesz musiał uruchamiać dokumentacji API, aby zgadnąć, co to <= znaczy. Natomiast specyfikacje są znacznie swobodniejsze u operatorów. Nie ma w tym nic złego, ale to różnica. Operatory mogą uczynić kod bardziej zwięzłym, ale kompromis polega na tym, że być może będziesz musiał uruchomić dokumentację, gdy znajdziesz takie rzeczy jak ->-, >>, |, |>, !, lub ^^^ (które mają specjalne znaczenie w specyfikacji) w kodzie testowym twojego kolegi.

Inną filozoficzną różnicą jest to, że staram się nieco ułatwić w skalowaniu użycie funkcjonalnego stylu kiedy musisz udostępnić oprawę, podczas gdy Specs domyślnie kontynuuje tradycję setUp i tearDown podejścia spopularyzowanego przez JUnit, w którym zmieniasz nazwy var przed każdym testem. Jednak jeśli chcesz przetestować w ten sposób, jest to również bardzo łatwe w Skalatest. Musisz tylko wymieszać BeforeAndAfter cechę.

Aby uzyskać więcej informacji na temat ScalaTest, możesz obejrzeć prezentację "Get Higher with ScalaTest", którą wygłosiłem na konferencji Devoxx 2009 tutaj:

Http://parleys.com/play/514892260364bc17fc56bde3/chapter0/about