Jak działa #include W C++?

#include <bits/stdc++.h> jest plikiem implementacji precompilowanego nagłówka.

Z perspektywy inżynierii oprogramowania, dobrym pomysłem jest zminimalizowanie include. Jeśli używasz go w rzeczywistości zawiera wiele plików, których Twój program może nie potrzebować, co niepotrzebnie zwiększa zarówno czas kompilacji, jak i rozmiar programu. [edit: jak zauważył @Swordfish w komentarzach, rozmiar programu wyjściowego pozostaje nienaruszony. Ale mimo to dobrą praktyką jest dołączanie tylko tych bibliotek, których faktycznie potrzebujesz, chyba że niektóre konkurencje konkursowe]

Ale w konkursach używanie tego pliku jest dobrym pomysłem, gdy chcesz zredukować czas zmarnowany na wykonywanie obowiązków; szczególnie, gdy Twoja ranga jest wrażliwa na czas.

Działa w większości sędziów online, środowiskach konkursów programistycznych, w tym ACM-ICPC (Subregionals, Regionals i World Finals) i wielu sędziów online.

Wadą tego jest to, że to

• zwiększa czas kompilacji.
• używa wewnętrznego niestandardowego plik nagłówkowy biblioteki GNU C++, a więc nie będzie kompilowany w MSVC, XCode i wielu innych kompilatorach

Ten plik nagłówkowy nie jest częścią standardu C++, dlatego nie jest przenośny i należy go unikać.

Co więcej, nawet jeśli w standardzie były nagłówki typu catch-all, powinieneś unikać ich zamiast konkretnych nagłówków, ponieważ kompilator musi faktycznie czytać i analizować każdy dołączony nagłówek (w tym rekurencyjnie dołączone nagłówki) za każdym razem, gdy jednostka tłumaczenia jest kompilowana.

Niestety to podejście nie jest przenośne C++ (jak na razie).

Wszystkie standardowe nazwy są w przestrzeni nazw std, a ponadto nie możesz wiedzieć, które nazwy są Nie zdefiniowane przez nagłówek including and (innymi słowy jest całkowicie legalne dla implementacji deklarowanie nazwy std::string bezpośrednio lub pośrednio podczas używania #include <vector>).

Mimo to język wymaga od kompilatora, aby wiedział i powiedział, który standardowy nagłówek zawiera która część biblioteki standardowej. Jest to źródło błędów przenośności, ponieważ jeśli zapomnisz na przykład #include <map>, ale użyjesz std::map, możliwe jest, że program kompiluje i tak cicho i bez ostrzeżeń na określonej wersji konkretnego kompilatora, a błędy mogą pojawić się dopiero później podczas przenoszenia do innego kompilatora lub wersji.

Moim zdaniem nie ma ważnych wymówek technicznych, ponieważ jest to konieczne dla ogólnego użytkownika: kompilator binarny może mieć wszystkie standardowe przestrzenie nazw wbudowane i to może faktycznie zwiększyć wydajność nawet większa niż wstępnie skompilowane nagłówki (np. użycie doskonałego hashowania do wyszukiwania, usunięcie standardowego parsowania nagłówków lub ładowania/demarshalingu itd.).

Użycie standardowych nagłówków upraszcza życie kompilatorów lub bibliotek standardowych i to wszystko. To nie jest coś, aby pomóc użytkownikom.

Jednak tak jest zdefiniowany język i musisz wiedzieć, który nagłówek definiuje które nazwy, więc zaplanuj, aby niektóre dodatkowe neurony zostały spalone w bezsensowny konfiguracje, aby o tym pamiętać (lub spróbuj znaleźć i IDE, które automatycznie dodaje standardowe nagłówki, których używasz, i usuwa te, których nie używasz... rozsądną alternatywę).

Jest to w zasadzie plik nagłówkowy, który zawiera każdą standardową bibliotekę.
W konkursach programistycznych , używanie tego pliku jest dobrym pomysłem, gdy chcesz zredukować czas marnowany na wykonywanie obowiązków; szczególnie, gdy Twoja ranga jest wrażliwa na czas.
W konkursach programistycznych ludzie skupiają się bardziej na znalezieniu algorytmu do rozwiązania problemu niż na inżynierii oprogramowania.
Ale z perspektywy inżynierii oprogramowania nie jest to dobry pomysł. Jeśli używasz go faktycznie obejmuje wiele plików, których Twój program może nie potrzebować, niepotrzebnie zwiększa zarówno czas kompilacji, jak i rozmiar programu.