Dlaczego eksperci Vim wolą bufory niż karty?

Jak powiedział ZyX na #vim, to pytanie brzmi jak " dlaczego eksperci Vim wolą smaczne niż ciepłe?".

"eksperci Vim - u" nie wolą buforów niż kart: używają buforów jako proxy plików, a strony tabulacji jako obszary robocze, którymi są. Bufory i strony kart mają różne cele, więc wolenie jednego od drugiego nie ma żadnego sensu.

Problem z buforami i tabulatorami jest jednym z zamieszania , spowodowanego kombinacją niezależnych fakty.

1. Większość" nowoczesnych " edytorów tekstu i IDE używa metafory do reprezentowania załadowanych plików. Ta metafora działa jako system informacyjny-pokazuje użytkownikowi, jakie pliki są otwierane i ich stan-oraz jako urządzenie interaktywne-pozwala użytkownikowi manipulować (zmieniać kolejność, wybierać, zamykać...) tymi otwartymi plikami. Pomimo wielu ograniczeń, karty są wszędzie, a ludzie są do nich przyzwyczajeni i oczekują ich wszędzie.

2. Vim wprowadził [[8]} tab pages w 7.0 jako sposób na tworzenie ad-hoc "przestrzeni roboczych". Nic w ich funkcjach, konkretnych opcjach, konkretnych poleceniach lub sekcjach :help nie sugeruje, że strony tabulatorów mogą lub powinny być używane jako proxy plików.

   Nic poza nazwąi wygląd "stron zakładek", oczywiście, co prowadzi do wielu nieporozumień.

3. Bez :set hidden, który jest domyślnie wyłączony i niezbyt łatwy do znalezienia, Vim uniemożliwia przełączenie do innego bufora bez zapisywania bieżącego lub rezygnacji z jego zmian. Nowi użytkownicy, nieświadomi tej opcji, nie mają wyboru, jak tylko przejść do ciężkiego Windows use lub do najbliższej funkcji "tab-like", którą mogą znaleźć: strony tab.

"Tab page" to niefortunny wybór nazwy dla tej funkcji, szczególnie w epoce zdominowanej przez ideę, że czytanie dokumentacji jest stratą czasu.

W Vimie strony tabulacji są abstrakcją zbudowaną na systemie windows, same w sobie abstrakcją zbudowany na szczycie buforów. Każdy nowy poziom dodaje przydatne funkcje, ale ogranicza przepływ pracy.

"droga buforowa"

Dzięki przepływowi pracy opartemu na buforze pliki, z którymi pracujesz, są rozprowadzane wzdłuż jednego wymiaru. Możesz przełączać się między buforami, możesz uzyskać dostęp do określonego bufora, wpisując część jego nazwy (z zakończeniem) lub jego numer, możesz zmieniać bufory, możesz je łatwo kierować. W zasadzie nie ma tarcia.

1. Osiem bufory otwarte, widoczny tylko jeden:

   

2. Przełączanie według liczby:

   

3. Zmiana nazwy:

   

bufory są plikowymi proxy Vima. Jeśli myślisz w kategoriach plików, myślisz w kategoriach buforów.

The "window way"

Dzięki obiegowi pracy opartemu na oknie, Twoje "pliki" są rozprowadzane wzdłuż tego samego "Wirtualnego"" wymiarów, jak gdyby użyto tylko buforów i wraz z dwoma innymi" fizycznymi " wymiarami. Ale przestrzenie kartezjańskie, w których znajdują się te wymiary, są prawie całkowicie oddzielone: przejście do innego bufora nadal oznacza "przejście do innego pliku", ale przejście do innego okna nie. bufor odpowiadający żądanemu plikowi może być wyświetlany w tym oknie, ale może być również wyświetlany w innym, może w innej zakładce, lub wcale.

Z windows, poruszanie się między otwartymi plikami staje się zbyt skomplikowane lub zbyt uproszczone, nawet z 'switchbuf' i :sb. Głównie dlatego, że jesteś zmuszony użyć dwóch zestawów komend do tego, co zasadniczo jest tym samym: dostępu do bufora.

Okna mają swoje zastosowanie, jak opisano poniżej, ale nie mają tego, czego potrzeba, aby zastąpić bufory w czyimś obiegu pracy.

Tutaj pracuję nad vim colorscheme. Dwa okna są różnymi widokami tego samego bufora: górne służy jako referencja, z tabela kodów kolorów używanych w colorscheme, a na dole jest miejsce, w którym pracuję:

Okna nie są projektowane jako proxy plików i nie można ich przekształcić w takie: są to "kontenery" lub "viewports" zaprojektowane tak, aby oferować widok do bufora. Ani więcej, ani mniej.

The "tab way"

Dzięki przepływowi pracy opartemu na kartach zasadniczo próbujesz naśladować doświadczenie użytkownika, do którego jesteś przyzwyczajony z poprzedniego edytora, a jednocześnie całkowicie ignorowanie samej natury stron kart Vima. Jeśli zapomnimy na chwilę, że ta strategia jest ogólniebardzo nieproduktywna, to niemożliwe jest również, tak jak w przypadku windows, zmuszenie Vima do przestrzegania tego paradygmatu "jeden plik = jedna karta" bez utraty dużej elastyczności.

Wciąż pracując z tymi samymi plikami, co powyżej, tabline zajmuje znaczną przestrzeń, praktycznie bez żadnych korzyści. Wszystkie moje pliki i wszystkie moje karty są nazywane javascript*.vim , więc nie mogę zrobić 3gt i być pewnym Skończę w odpowiednim miejscu i nie można dotrzeć do konkretnej Zakładki po nazwie. Dodaj do tego fakt, że jego etykieta może być bardzo nieprzydatna, ale całkowicie logiczna [Quickfix List] ... ponieważ nie ma praktycznego sposobu, aby powiązać plik / bufor ze stroną karty, w zasadzie pozostaje Ci tylko jeden praktyczny sposób poruszania się między stronami kart/buforami/plikami: jazda na rowerze.

I tak, mój tabline jest clobbered z tylko 8 tabs, wyobraź sobie, gdybym miał 20!

1. Osiem buforów otwartych w ośmiu tab pages (wrong)

   

2. Dwie zakładki dla dwóch konkretnych zadań (po prawej)

   

strony zakładek to "kontenery " lub" viewports "zaprojektowane tak, aby zawierały jedno lub więcej okien, same w sobie również" kontenery " zaprojektowane tak, aby zawierały bufory.

In conclusion

"vim experts" (Załóżmy, że mogę mówić tak, jakbym był jednym z nich) nie wolę buforów niż tabs: po prostu używają Vima tak, jak został zaprojektowany i są z tym całkowicie wygodne:

• "vim experts" mają załadowane 2, 30 lub 97 buforów i są bardzo szczęśliwi, że nie mają do czynienia z rozkładem przestrzennym;

• Kiedy muszą porównać dwa pliki lub pracować w jednej części bieżącego bufora, zachowując inny jako odniesienie, "eksperci Vim" używają systemu windows, ponieważ tak mają być używane;

• Kiedy muszą pracować przez jakiś czas w oddzielnej części projektu bez mieszania z ich bieżącym widokiem, "eksperci Vim" ładują zupełnie nową stronę karty.