overloading metody vs opcjonalny parametr w C # 4.0 [duplikat]

Opcjonalne parametry stwarzają problemy, gdy ujawniasz je publicznie jako API. Zmiana nazwy parametru może prowadzić do problemów. Zmiana wartości domyślnej prowadzi do problemów (patrz np. tutaj, aby uzyskać pewne informacje: zastrzeżenia W C# 4.0 opcjonalne parametry)

Również opcjonalne paramy mogą być używane tylko dla stałych czasu kompilacji. Porównaj to:

public static void Foo(IEnumerable<string> items = new List<string>()) {}
// Default parameter value for 'items' must be a compile-time constant

Do tego

public static void Foo() { Foo(new List<string>());}
public static void Foo(IEnumerable<string> items) {}
//all good

Update

Oto dodatkowy materiał do czytania, gdy konstruktor z domyślnymi parametrami robi nie baw się dobrze z refleksją .

Wierzę, że służą innym celom. Parametry opcjonalne są wtedy, gdy można użyć wartości domyślnej dla parametru, a kod podstawowy będzie taki sam:

public CreditScore CheckCredit( 
  bool useHistoricalData = false,  
  bool useStrongHeuristics = true) { 
  // ... 
}

Przeciążenia metody są dla sytuacji, gdy masz wzajemnie wykluczające się (podzbiory) parametrów. Zwykle oznacza to, że musisz wstępnie przetworzyć niektóre parametry lub że masz inny kod dla różnych "wersji" metody (zauważ, że nawet w tym przypadku niektóre parametry mogą być współdzielone, dlatego wymienione powyżej" podzbiory"):

public void SendSurvey(IList<Customer> customers, int surveyKey) {  
  // will loop and call the other one 
} 
public void SendSurvey(Customer customer, int surveyKey) {  
  ...  
}

(pisałem o tym jakiś czas temu tutaj )

To prawie oczywiste, ale:

Nie wszystkie języki obsługują opcjonalne parametry. Jeśli chcesz, aby Twoje biblioteki były przyjazne dla tych języków, musisz użyć przeciążeń.

Przyznam, że to nie jest nawet problem dla większości sklepów. Ale można się założyć, że to dlatego Microsoft nie używa opcjonalnych parametrów w bibliotece klas bazowych.

Opcjonalne parametry muszą być ostatnie. Nie można więc dodać dodatkowego parametru do tej metody, chyba że jest ona również opcjonalna. Ex:

void MyMethod(int value, int otherValue = 0);

Jeśli chcesz dodać nowy parametr do tej metody bez przeciążania, musi być opcjonalny. Like this

void MyMethod(int value, int otherValue = 0, int newParam = 0);

Jeśli nie może być opcjonalne, wtedy należy użyć przeciążenia i usunąć opcjonalną wartość 'otherValue'. Tak:

void MyMethod(int value, int otherValue = 0);
void MyMethod(int value, int otherValue, int newParam);

Zakładam, że chcesz, aby kolejność parametrów była taka sama.

Więc używając opcjonalne parametry zmniejszają liczbę metod, które musisz mieć w swojej klasie, ale są ograniczone tym, że muszą być ostatnie.

Update Podczas wywoływania metod z opcjonalnymi parametrami, można użyć nazwanych parametrów w następujący sposób:

void MyMethod(int value, int otherValue = 0, int newValue = 0);

MyMethod(10, newValue: 10); // Here I omitted the otherValue parameter that defaults to 0

Więc opcjonalne parametry dają rozmówcy więcej możliwości.

void MyMethod(int value, int otherValue)
{
   // Do the work
}

void MyMethod(int value)
{
   MyMethod(value, 0); // Do the defaulting by method overloading
}

Wtedy, gdy wywołujesz 'MyMethod' w ten sposób:

MyMethod(100); 

Will wynik w 2 wywołaniach metody. Ale jeśli używasz opcjonalnych parametrów, to jest tylko jedna implementacja 'MyMethod' i stąd tylko jedno wywołanie metody.

Żadna z nich nie jest definitywnie "lepsza" od drugiej. Oboje mają swoje miejsce w pisaniu dobrego kodu. Parametry opcjonalne powinny być używane, jeśli parametry mogą mieć wartość domyślną. Przeciążenie metody powinno być stosowane, gdy różnica w podpisie wykracza poza to, że nie zdefiniowano parametrów, które mogłyby mieć wartości domyślne (np. zachowanie różni się w zależności od tego, które parametry są przekazywane, a które pozostawione domyślnym).

// this is a good candidate for optional parameters
public void DoSomething(int requiredThing, int nextThing = 12, int lastThing = 0)

// this is not, because it should be one or the other, but not both
public void DoSomething(Stream streamData = null, string stringData = null)

// these are good candidates for overloading
public void DoSomething(Stream data)
public void DoSomething(string data)

// these are no longer good candidates for overloading
public void DoSomething(int firstThing)
{
    DoSomething(firstThing, 12);
}
public void DoSomething(int firstThing, int nextThing)
{
    DoSomething(firstThing, nextThing, 0);
}
public void DoSomething(int firstThing, int nextThing, int lastThing)
{
    ...
}

Dobrym miejscem do użycia opcjonalnego parametru jest WCF , ponieważ nie obsługuje on metody przeciążania.

A co z trzecią opcją: przekazać instancję klasy o właściwościach odpowiadających różnym "opcjonalnym parametrom".

Daje to takie same korzyści jak parametry nazwane i opcjonalne, ale uważam, że często jest to znacznie jaśniejsze. Daje to możliwość logicznego pogrupowania parametrów w razie potrzeby (tj. z kompozycją) i hermetyzacji niektórych podstawowych walidacji.

Również, jeśli oczekujesz od klientów, którzy wykorzystują Twoje metody do wykonywania wszelkiego rodzaju metaprogramowania (np. budowanie wyrażeń linq z wykorzystaniem Twoich metod), myślę, że utrzymywanie prostego podpisu metody ma swoje zalety.

To nie jest tak naprawdę odpowiedź na pierwotne pytanie, ale raczej komentarz do odpowiedzi @NileshGule , ale:

A) nie mam wystarczającej ilości punktów reputacji, aby skomentować

B) wiele linii kodu jest dość trudne do odczytania w komentarzach

Nilesh Gule napisał (a):

Jedną z zalet używania opcjonalnych parametrów jest to, że nie musisz sprawdzać warunkowo w metodach, np. czy łańcuch znaków był null lub pusty, jeśli jeden z parametrów wejściowych był łańcuchem znaków. Jako do opcjonalnego parametru zostanie przypisana wartość domyślna, kodowanie defensywne zostanie w znacznym stopniu zredukowane.

To jest rzeczywiście niepoprawne, musisz jeszcze sprawdzić czy nie ma null:

void DoSomething(string value = "") // Unfortunately string.Empty is not a compile-time constant and cannot be used as default value
{
  if(value == null)
    throw new ArgumentNullException();
}

DoSomething(); // OK, will use default value of ""
DoSomething(null); // Will throw

Jeśli podasz null string reference, nie zostanie ona zastąpiona wartością domyślną. Więc nadal musisz sprawdzić parametry wejściowe dla null.

Jedną z zalet używania opcjonalnych parametrów jest to, że nie musisz sprawdzać warunkowo w metodach, np. czy łańcuch znaków był null lub pusty, jeśli jeden z parametrów wejściowych był łańcuchem znaków. Ponieważ do opcjonalnego parametru zostanie przypisana wartość domyślna, kodowanie defensywne zostanie znacznie zredukowane.

Nazwane parametry dają elastyczność przekazywania wartości parametrów w dowolnej kolejności.

Aby odpowiedzieć na twoje pierwsze pytanie,

Dlaczego większość klas biblioteki MSDN używa przeciążenie zamiast opcjonalnego parametry?

Służy do wstecznej kompatybilności.

Kiedy otwierasz projekt C# 2, 3.0 lub 3.5 W VS2010, jest on automatycznie aktualizowany.

Wyobraź sobie, jakie niedogodności spowodowałyby, gdyby każde przeciążenie użyte w projekcie musiało zostać przekonwertowane tak, aby pasowało do odpowiedniej opcjonalnej deklaracji parametrów.

Poza tym, jako powiedzenie mówi: "po co naprawiać to, co nie jest zepsute?". Nie jest konieczne zastępowanie przeciążeń, które już działają z nowymi implementacjami.