Dlaczego w Pythonie nie ma operatorów ++ i--?

Ta oryginalna odpowiedź, którą napisałem, jest mitem z folkloru informatyki : obalona przez Dennisa Ritchie jako "historycznie niemożliwa", jak zauważono w listach do redaktorów Communications of the ACM July 2012 Doi:10.1145/2209249.2209251

Operatory increment/decrement C zostały wymyślone w czasie, gdy kompilator C nie był zbyt inteligentny i autorzy chcieli być w stanie określić bezpośrednią intencję, że operator języka maszynowego powinien być używany co zapisało kilka cykli dla kompilatora, który może wykonać

load memory
load 1
add
store memory

Zamiast

inc memory 

I PDP-11 obsługiwały nawet instrukcje" autoincrement "i" autoincrement deferred " odpowiadające odpowiednio *++p i *p++. Patrz punkt 5.3 instrukcji jeśli jesteś strasznie ciekawy.

Ponieważ Kompilatory są wystarczająco inteligentne, aby obsługiwać sztuczki optymalizacji wysokiego poziomu wbudowane w składnię C, są teraz tylko wygodą składniową.

Python nie ma sztuczek, aby przekazać intencje asemblerowi, ponieważ nie używa takiego.

Zawsze zakładałem, że ma to związek z tą linią Zen Pythona:

Powinien być jeden - a najlepiej tylko jeden-oczywisty sposób, aby to zrobić.

X++ i x+=1 robią dokładnie to samo, więc nie ma powodu, aby mieć oba.

Oczywiście moglibyśmy powiedzieć "Guido właśnie zdecydował się w ten sposób" , ale myślę, że pytanie dotyczy naprawdę powodów tej decyzji. Myślę, że jest kilka powodów:

• miesza ze sobą wypowiedzi i wyrażenia, co nie jest dobrą praktyką. Zobacz http://norvig.com/python-iaq.html
• ogólnie zachęca ludzi do pisania mniej czytelnego kodu
• dodatkowa złożoność implementacji języka, która jest niepotrzebna w Pythonie, jak już wspomniane

Ponieważ w Pythonie liczby całkowite są niezmienne (int += faktycznie zwraca inny obiekt).

Ponadto, z ++/-- musisz się martwić o pre-versus post-increment/decrement, i potrzeba tylko jednego naciśnięcia klawisza, aby napisać x+=1. Innymi słowy, pozwala uniknąć potencjalnego zamieszania kosztem bardzo małego zysku.

Jasność!

Python jest dużo oklarowności i żaden programista nie jest w stanie poprawnie odgadnąć znaczenia --a, chyba że nauczy się języka o takiej konstrukcji.

Python jest również dużo ounikanie konstruktów, które zapraszają błędy i operatory ++ są znane jako bogate źródła wad. Te dwa powody są wystarczające, aby nie mieć tych operatorów w Pythonie.

Decyzja, że Python używa wcięć do oznaczania bloków raczej niż środki składniowe, takie jak jakaś forma begin/end bracketing lub obowiązkowe oznakowanie końcowe opiera się w dużej mierze na tych samych względach.

Dla ilustracji, spójrz na dyskusję wokół wprowadzenia operatora warunkowego (W C: cond ? resultif : resultelse) do Pythona w 2005 roku. Przeczytaj przynajmniej pierwszą wiadomość i wiadomość decyzyjną z tej dyskusji (która miała kilka prekursorów na ten sam temat wcześniej).

Ciekawostki: PEP często wspomniane w nim jest " Python extension Proposal "PEP 308. LC oznacza rozumienie listy , GE oznacza wyrażenie generatora (i nie martw się, jeśli ci się mylą, nie są to żadne z niewielu skomplikowanych miejsc Pythona).

Po prostu tak to zaprojektowano. Operatory Increment i decrement są tylko skrótami dla x = x + 1. Python zazwyczaj przyjął strategię projektowania, która zmniejsza liczbę alternatywnych sposobów wykonywania operacji. Augmented assignment jest najbliższą rzeczą do operatorów inkrementacji/dekrementacji w Pythonie, a zostały one dodane dopiero w Pythonie 2.0.

Jestem bardzo nowy w Pythonie, ale podejrzewam, że powodem jest nacisk między zmiennymi i niezmiennymi obiektami w języku. Wiem, że x++ można łatwo zinterpretować jako x = x + 1, ale wygląda na to, że inkrementujesz in-place obiekt, który może być niezmienny.

Tylko moje przypuszczenie / przeczucie / przeczucie.

Moje zrozumienie, dlaczego python nie ma operatora ++ jest następujące: kiedy piszesz to w Pythonie a=b=c=1 otrzymasz trzy zmienne (etykiety) wskazujące na ten sam obiekt (którego wartość to 1). Można to sprawdzić za pomocą funkcji id, która zwróci adres pamięci obiektu:

In [19]: id(a)
Out[19]: 34019256

In [20]: id(b)
Out[20]: 34019256

In [21]: id(c)
Out[21]: 34019256

Wszystkie trzy zmienne (etykiety) wskazują na ten sam obiekt. Teraz zwiększ zmienną i zobacz, jak wpływa ona na adresy pamięci:

In [22] a = a + 1

In [23]: id(a)
Out[23]: 34019232

In [24]: id(b)
Out[24]: 34019256

In [25]: id(c)
Out[25]: 34019256

Widać, że zmienna a wskazuje teraz na inny obiekt jako zmienne b i c. Ponieważ użyłeś a = a + 1 jest to wyraźnie jasne. Innymi słowy przypisujesz zupełnie inny obiekt do label a. Wyobraź sobie, że możesz napisać a++ sugerowałoby to, że nie przypisałeś do zmiennej a nowego obiektu, ale ratter inkrementował Stary. Wszystko to jest IMHO dla minimalizacji zamieszania. Aby lepiej zrozumieć, zobacz jak działają zmienne Pythona:

W Pythonie, dlaczego funkcja może modyfikować niektóre argumenty postrzegane przez rozmówca, ale nie inni?

Czy Python call-by-value czy call-by-reference? Ani jedno, ani drugie.

Czy Python przekazuje wartość, czy referencję?

Czy Python pass-by-reference czy pass-by-value?

Python: jak przekazać zmienną przez odniesienie?

Zrozumienie zmiennych Pythona i zarządzanie pamięcią

Emulacja zachowania pass-by-value w Pythonie

Python funkcje wywołane przez referencję

Code Like A Pythonist: Idiomatic Python

Wierzę, że z Credo Pythona wynika, że "explicit jest lepszy niż implicit".

Po pierwsze, Python ma tylko pośredni wpływ na C; jest pod silnym wpływem ABC , które najwyraźniej nie ma tych operatorów , więc nie powinno być niespodzianką, aby nie znaleźć ich również w Pythonie.

Po drugie, jak mówili inni, przyrost i przyrost są już wspierane przez += i -=.

Po trzecie, pełne wsparcie dla zbioru operatorów ++ i -- zazwyczaj obejmuje obsługę zarówno ich wersji prefiksowych, jak i postfixowych. W C i C++, może to prowadzić do wszelkiego rodzaju" uroczych " konstrukcji, które wydają się (dla mnie) być sprzeczne z duchem prostoty i prostoty, którą obejmuje Python.

Na przykład, podczas gdy twierdzenie C while(*t++ = *s++); może wydawać się proste i eleganckie dla doświadczonego programisty, dla kogoś uczącego się, nie jest proste. Dorzuć mieszankę przedrostków i postfixów przyrostów i przyrostów, a nawet wielu profesjonalistów będzie musiało się zatrzymać i pomyśleć trochę.

Być może dlatego, że @ GlennMaynard patrzy na sprawę tak, jak w porównaniu z innymi językami, ale w Pythonie robi się rzeczy po Pythonie. To nie pytanie "dlaczego". Jest tam i możesz robić rzeczy z takim samym skutkiem za pomocą x+=. W Zen Pythona podano: "powinien być tylko jeden sposób rozwiązania problemu."Wielokrotne wybory są świetne w sztuce (wolność wypowiedzi), ale kiepskie w inżynierii.

Jak to zrozumiałem, więc nie pomyślisz, że wartość w pamięci została zmieniona. w c gdy robisz x++ zmienia się wartość x w pamięci. ale w Pythonie wszystkie liczby są niezmienne, stąd adres, na który wskazuje x, nadal ma x, a nie x+1. pisząc X++ można by pomyśleć, że X zmienia to, co naprawdę się dzieje, to to, że X refrence jest zmieniany na miejsce w pamięci, gdzie x+1 jest przechowywany lub odtworzyć tę lokalizację, jeśli Doe ' s nie istnieje.

Klasa ++ operatorów to wyrażenia z efektami ubocznymi. Jest to coś, czego generalnie nie można znaleźć w Pythonie.

Z tego samego powodu przypisanie nie jest wyrażeniem w Pythonie, co uniemożliwia wspólny idiom if (a = f(...)) { /* using a here */ }.

Na koniec podejrzewam, że nie są zbyt zgodne z semantyką odniesienia Pythona. Pamiętaj, że Python nie posiada zmiennych (lub wskaźników) o semantyce znanej z C/C++.

Może lepszym pytaniem byłoby zapytać, dlaczego te operatory istnieją w C. K&R nazywa operatory increment i decrement "nietypowe" (sekcja 2.8 strona 46). We wstępie określa się je jako "bardziej zwięzłe i często skuteczniejsze". Podejrzewam, że fakt, że operacje te zawsze pojawiają się w manipulacji wskaźnikiem również odegrał rolę w ich wprowadzeniu. W Pythonie prawdopodobnie zdecydowano, że nie ma sensu próbować optymalizować przyrosty (w rzeczywistości właśnie zrobiłem test w C i wydaje się, że że generowany przez gcc assembly używa addl zamiast incl w obu przypadkach) i nie ma arytmetyki wskaźników; więc byłoby to tylko jeszcze jeden sposób, aby to zrobić i wiemy, że Python nienawidzi tego.

Aby uzupełnić już dobre odpowiedzi na tej stronie:

Załóżmy, że zdecydujemy się to zrobić, prefiks (++i), który złamałby jednoargumentowe operatory + i -.

Dzisiaj prefiks przez ++ lub -- nie robi nic, ponieważ umożliwia operator unary plus dwa razy (nie robi nic) lub unary minus dwa razy (anuluje się sam)

>>> i=12
>>> ++i
12
>>> --i
12

Operator++ nie jest dokładnie taki sam jak operator+=. W rzeczywistości wynik obu jest taki sam, ale zastosowania mają pewną różnicę. Na przykład, możesz użyć operatora ++ w ternary conditional, for loop, etc, ale nie możesz użyć +=. Na dole czujemy potrzebę i..., z tego powodu.