Jaka jest odpowiedź Haskella na węzeł.js?

Czy Haskell może zapewnić niektóre korzyści z Node.js, czyli czyste rozwiązanie, aby uniknąć blokowania I / O bez odwoływania się do programowania wielowątkowego?

Tak, w rzeczywistości zdarzenia i wątki są zunifikowane w Haskell.

• możesz programować w jawnych lekkich wątkach (np. miliony wątków na jednym laptopie).
• lub; można programować w stylu asynchronicznym, opartym na skalowalnym powiadamianiu o zdarzeniach.

Threads are actually zaimplementowane w kategoriach zdarzeń , i działają na wielu rdzeniach, z płynną migracją wątków, z udokumentowaną wydajnością i aplikacjami.

Np. dla

• masowo współbieżna koordynacja pracy
• zbiory współbieżne skalowanie na 32 lub 48 rdzeniach
• obsługa narzędzi do profilowania i debugowania programów wielowątkowych/wielowątkowych.
• wysoka wydajność Web sterowany zdarzeniami serwery .
• interesujący użytkownicy: tacy jak handel wysokiej częstotliwości .

zbiory równoległe nbody na 32 rdzeniach

W Haskell masz zarówno wydarzenia, jak i wątki, a ponieważ wszystkie wydarzenia są pod maską.

Przeczytaj artykuł opisujący wdrożenie.

Po pierwsze, nie mam twojego poglądu, że węzeł.js robi dobrze, ujawniając te wszystkie wezwania. Kończysz pisząc swój program w CPS (continuation passing style) i myślę, że zadaniem kompilatora powinno być wykonanie tej transformacji.

Zdarzenia: Brak manipulacji wątkiem, programista dostarcza tylko wywołania zwrotne (jak w frameworku Snap)

Więc mając to na uwadze, możesz pisać za pomocą stylu asynchronicznego, jeśli chcesz, ale robiąc to, stracisz na pisanie w efektywnym stylu synchronicznym, z jednym wątkiem na żądanie. Haskell jest śmiesznie wydajny w kodowaniu synchronicznym, szczególnie w porównaniu z innymi językami. Wszystko jest pod spodem.

Wywołania zwrotne są gwarantowane w jednym wątku: nie ma możliwości warunku wyścigu.

Nadal możesz mieć stan rasy w node.js, ale to trudniejsze.

Każde żądanie jest w swoim własnym wątku. Kiedy piszesz kod, który ma komunikować się z innymi threads, to bardzo proste, aby to threadsafe dzięki Haskell współbieżności primitives.

Ładne i proste uniksowe API. Bonus: doskonała obsługa HTTP. Dostępny również DNS.

Zajrzyj do hackage i przekonaj się sam.

Każde wejście/wyjście jest domyślnie asynchroniczne(może to być czasem denerwujące). Ułatwia to unikanie zamków. Jednak zbyt duże przetwarzanie procesora w wywołaniu zwrotnym wpłynie na inne połączenia (w tym przypadku zadanie powinien podzielić się na mniejsze pod-zadania i ponownie zaplanowane).

Nie masz takich problemów, ghc rozdzieli Twoją pracę między prawdziwymi wątkami OS.

Ten sam język po stronie klienta i po stronie serwera. (Nie widzę w tym jednak zbyt dużej wartości. JQuery i Node.js dzielą model programowania zdarzeń, ale reszta jest bardzo inna. Po prostu nie widzę, jak dzielenie kodu między serwerem a klientem może być przydatne w praktyce.)

Haskell nie wygra proszę... prawda? Pomyśl jeszcze raz, http://www.haskell.org/haskellwiki/Haskell_in_web_browser .

Wszystko to zapakowane w jeden produkt.

Pobierz ghc, odpal cabal. Jest paczka dla każdej potrzeby.

Ja osobiście widzę węzeł.js i programowanie z wywołaniami zwrotnymi jako niepotrzebnie niskopoziomowe i trochę nienaturalne. Dlaczego program z wywołań zwrotnych, gdy dobry runtime, takie jak ten znaleziony w GHC może obsługiwać wywołań zwrotnych dla Ciebie i zrobić to całkiem efektywnie?

W międzyczasie GHC runtime znacznie się poprawiło: teraz jest wyposażony w "nowy menedżer IO" o nazwie MIO gdzie "M" oznacza, jak sądzę, multicore. Opiera się na fundamentach istniejącego IO managera, a jego głównym celem jest przezwyciężenie przyczyną degradacji wydajności 4 + Rdzeni. Wyniki przedstawione w tym artykule są imponujące. Zobacz siebie:

Z Mio, realistyczne serwery HTTP w skali Haskella do 20 rdzeni procesora, osiągając maksymalną wydajność do 6,5 x w porównaniu do tych samych serwerów z poprzednimi wersjami GHC. Poprawiono także opóźnienie serwerów Haskell: [...] przy umiarkowanym obciążeniu zmniejsza oczekiwany czas reakcji o 5,7 x w porównaniu z poprzednimi wersjami GHC

I:

Pokazujemy również, że dzięki Mio, McNettle (kontroler SDN napisany w Haskell) może skutecznie skalować do ponad 40 rdzeni, osiągnąć przepustowość ponad 20 milionów nowych żądań na sekundę na jednej maszynie, a tym samym stać się najszybszym ze wszystkich istniejących kontrolerów SDN.

Mio doczekało się wydania GHC 7.8.1. Osobiście postrzegam to jako duży krok naprzód w wydajności Haskell. Bardzo interesujące byłoby porównanie istniejących aplikacji internetowych wydajność opracowana przez poprzednią wersję GHC i 7.8.1.

Pytanie jest dość śmieszne, ponieważ 1) Haskell rozwiązał już ten problem w znacznie lepszy sposób i 2) w mniej więcej taki sam sposób jak Erlang. Oto benchmark względem węzła: http://www.yesodweb.com/blog/2011/03/preliminary-warp-cross-language-benchmarks

Dać Haskell 4 rdzenie i może zrobić 100k (proste) żądania na sekundę w jednej aplikacji. Węzeł nie może wykonać tak wielu zadań i nie może skalować pojedynczej aplikacji między rdzeniami. I nie musisz nic robić, aby czerpać to, ponieważ Haskell runtime nie jest blokowanie. Jedynym innym (stosunkowo powszechnym) językiem, który ma wbudowane nieblokujące IO, jest Erlang.

IMHO eventy są dobre, ale programowanie za pomocą wywołań zwrotnych nie jest.

Większość problemów, które sprawiają, że kodowanie i debugowanie aplikacji internetowych jest wyjątkowe, wynika z tego, co czyni je skalowalnymi i elastycznymi. Najważniejszy, bezpaństwowy charakter HTTP. Zwiększa to nawigację, ale narzuca to inwersję sterowania, gdzie element IO (w tym przypadku serwer WWW) wywołuje różne procedury obsługi w kodzie aplikacji. Ten model zdarzenia - lub model callback, dokładniej powiedział- jest koszmarem, ponieważ wywołania zwrotne nie dzielą zakresów zmiennych, a intuicyjny widok nawigacji jest utracony. Bardzo trudno jest zapobiec wszystkim możliwym zmianom stanu, gdy użytkownik nawiguje między innymi w tę iz powrotem.

Można powiedzieć, że problemy są podobne do programowania GUI, gdzie model zdarzeń działa dobrze, ale GUI nie mają nawigacji ani przycisku Wstecz. To mnoży możliwe przejścia stanu w aplikacjach internetowych. Wynik próby rozwiązania problem ten to ciężkie ramy ze skomplikowanymi konfiguracjami mnóstwo wszechobecnych magicznych identyfikatorów bez kwestionowania źródła problemu: model wywołania zwrotnego i jego nieodłączny brak współdzielenia zmiennych zakresów i brak sekwencjonowania, więc sekwencja musi być skonstruowana przez łączenie identyfikatorów.

Istnieją sekwencyjne frameworki takie jak ocsigen (ocaml) seaside (smalltalk) WASH (Haskell) i mflow (Haskell), które rozwiązują problem zarządzania państwem podczas utrzymanie żeglowności i wypoczynku. w tych ramach programista może wyrazić nawigację jako imperatywną sekwencję, w której program wysyła strony i czeka na odpowiedzi w jednym wątku, zmienne są w zakresie, a przycisk Wstecz działa automatycznie. To z natury tworzy krótszy, bezpieczniejszy i bardziej czytelny kod, w którym nawigacja jest wyraźnie widoczna dla programisty. (fair warning: im the developer of mflow)

Tak jak nodejs porzucił libev Snap Haskell Web Framework również porzucił libev .