Jakieś ciekawe zastosowania plików Makefile do udostępniania?

Oprócz oczywistych zastosowań w programowaniu, widziałem pliki Makefile używane do wykonywania powtarzalnych zadań na serwerach do zarządzania ustawieniami systemowymi, takimi jak tworzenie użytkowników/grup, aktualizacje/aktualizacje pakietów i kopiowanie plików konfiguracyjnych na miejsce. Widziałem (i używałem) rake ' a do tego w środowiskach opartych na Rubim.

Najbardziej skomplikowanym przykładem, o którym słyszałem, jest ISConf , Narzędzie do zarządzania konfiguracją. Słyszałem o tym od Luke ' a Kaniesa, autora Puppet , na jego blog .

W zależności od odmiany 'make', możesz przepłynąć przez zależności zadań za pomocą wykonywalnych plików makefiles vs skryptów powłoki .. np. w scenariuszu, w którym jeden skrypt init musi uruchomić 10 usług ... jeden po drugim (tzn. usługa dwa potrzebuje usługi jeden być w górę i żyje przed uruchomieniem), jego łatwo zrobić za pomocą makefile.

Korzysta z tego wiele pakietów GNU/Linux, np. debian / rules i inne. Więc tak, jeśli zrobione poprawnie, make jest tak samo dobry w uruchamianiu programów, jak to jest jak budowanie ich.

Problem w tym, że nie każdy ma zainstalowany łańcuch narzędzi do budowania.. tak więc skrypty powłoki lub pliki wsadowe pozostają przenośnym (stąd' poprawnym') podejściem.

Prawdopodobnie oznacza to, że moja wyobraźnia jest niewystarczająca, ale trudno jest uzyskać wystarczającą elastyczność w pliku makefile do takiego użycia. "Oczywistym" sposobem, aby to osiągnąć, jest podanie wartości makr w wierszu poleceń ' make'.

make -f script.mk MACRO="list of files on which to operate"

To jest bardziej gadatliwe niż prosty skrypt powłoki - i tracisz łatwą możliwość używania rozszerzenia nazw plików powłoki. Obejście tego problemu to:

make -f script.mk MACRO="$(echo *[io]*)"

Zaproponowałbym więc pytanie o Dlaczego nie użyć #!/bin / make na górze makefiles jako dziwne użycie (wykonywalnych) plików Makefile, ale celem nie było robienie niezwykłych rzeczy (tylko nudne stare Kompilacje oprogramowania); po prostu użycie nietypowego mechanizmu wywoływania dla make.

Używając tej techniki, można uprościć wywołanie do:

script.mk MACRO="$(echo *[io]*)"

To jeszcze bardziej gadatliwe niż:

script *[io]*

Przypuszczam, że script można by napisać do wywołania make. Wszystko zależy. Nie jestem przekonany, czy da się na tym zyskać wystarczająco dużo przebiegu; P

Moja praca używa ciekawego: zależności nie istnieją, więc zawsze wszystko odbudowuje.

Równie dobrze mogłem użyć pliku wsadowego.

Make są również używane do napędzania procesu ........ dowiedziałem się o tym niedawno , nie tylko indywidualna instalacja lub zarządzanie budową, ale cały proces. Wcześniej myślałem, że make ma być używany tylko do kompilacji projektów, ale tam, gdzie istnieje możliwość zależności lub łańcucha działań , które muszą być wykonane, make może być używany ... ostatnio widziałem kod, który zarządza wszystkim dla procesu aż do dostawy/wdrożenia, w tym przetwarzanie danych-aktualizacja ( 24 godziny +).... dobra rzecz:)

Make może być również używany jako narzędzie synchronizacji. Na przykład:

#!/usr/bin/make -f

FILES = *.html *.js *.css images/*.jpg subpage/*.html
LAST_SYNC = .last_sync
SCP = scp webserver.com:/home/john/public_html

.PHONY: sync

sync : $(LAST_SYNC)

$(LAST_SYNC) : $(FILES)
    $(SCP) $?
    touch $(LAST_SYNC)

Ten plik Makefile tworzy pusty plik .last_sync, który jest używany do rejestrowania ostatniego czasu synchronizacji lokalnego repozytorium ze zdalnym. Za każdym razem, gdy ten skrypt jest uruchamiany, Make sprawdzi, czy któryś z plików wymienionych w FILES nie został zmodyfikowany od ostatniego uruchomienia synchronizacji, skopiuje je na serwer, a następnie zaktualizuje znacznik czasu na .last_sync. Kluczem jest zmienna automatyczna $?, która przechowuje listę ze wszystkich warunków wstępnych, które są nowsze niż cel reguły.