Cztery lata minęły, Google dał mi taką odpowiedź. Ze standardem C++11 (aka C++0x) istnieje nowy przyjemny sposób na zrobienie tego (za cenę zerwania kompatybilności wstecznej): nowe słowo kluczowe auto. Oszczędza to ból związany z koniecznością jawnego określenia typu iteratora do użycia (powtórzenia typu wektorowego), gdy jest oczywiste (dla kompilatora), jakiego typu użyć. Z v będąc Twoim vector, możesz zrobić coś takiego to:

for ( auto i = v.begin(); i != v.end(); i++ ) {
    std::cout << *i << std::endl;
}

C++11 idzie jeszcze dalej i daje specjalną składnię do iteracji nad zbiorami takimi jak wektory. Usuwa konieczność pisania rzeczy, które są zawsze takie same: {]}

for ( auto &i : v ) {
    std::cout << i << std::endl;
}

Aby zobaczyć go w roboczym programie, zbuduj plik auto.cpp:

#include <vector>
#include <iostream>

int main(void) {
    std::vector<int> v = std::vector<int>();
    v.push_back(17);
    v.push_back(12);
    v.push_back(23);
    v.push_back(42);
    for ( auto &i : v ) {
        std::cout << i << std::endl;
    }
    return 0;
}

W momencie pisania tego, gdy kompilujesz to z g++, zwykle musisz ustawić go do pracy z nowym standardem, podając dodatkową flagę:

g++ -std=c++0x -o auto auto.cpp

Teraz możesz uruchomić przykład:

$ ./auto
17
12
23
42

zauważ, że instrukcje kompilacji i uruchamiania są specyficzne dla gnu C++ kompilatora Linuksa , program powinien być niezależny od platformy (i kompilatora).

W konkretnym przypadku w twoim przykładzie, użyłbym algorytmów STL, aby to osiągnąć.

#include <numeric> 

sum = std::accumulate( polygon.begin(), polygon.end(), 0 );

Dla bardziej ogólnego, ale wciąż dość prostego przypadku, wybrałbym:

#include <boost/lambda/lambda.hpp>
#include <boost/lambda/bind.hpp>

using namespace boost::lambda;
std::for_each( polygon.begin(), polygon.end(), sum += _1 );

Odnośnie odpowiedzi Johannesa Schauba:

for(std::vector<T*>::iterator it = v.begin(); it != v.end(); ++it) { 
...
}

To może działać z niektórymi kompilatorami, ale nie z gcc. Problem polega na tym, czy std::vector::iterator jest typem, zmienną (członkiem) lub funkcją (metodą). Otrzymujemy następujący błąd z gcc:

In member function ‘void MyClass<T>::myMethod()’:
error: expected `;' before ‘it’
error: ‘it’ was not declared in this scope
In member function ‘void MyClass<T>::sort() [with T = MyClass]’:
instantiated from ‘void MyClass<T>::run() [with T = MyClass]’
instantiated from here
dependent-name ‘std::vector<T*,std::allocator<T*> >::iterator’ is parsed as a non-type, but instantiation yields a type
note: say ‘typename std::vector<T*,std::allocator<T*> >::iterator’ if a type is meant

Rozwiązaniem jest użycie słowa kluczowego 'typename', jak powiedziano:

typename std::vector<T*>::iterator it = v.begin();
for( ; it != v.end(); ++it) {
...

Wywołanie vector<T>::size() Zwraca wartość typu std::vector<T>::size_type, nie int, unsigned int lub w inny sposób.

Ogólnie iteracja kontenera w C++ odbywa się za pomocą iteratorów , Jak to.

std::vector<T>::iterator i = polygon.begin();
std::vector<T>::iterator end = polygon.end();

for(; i != end; i++){
    sum += *i;
}

Gdzie T jest typem danych przechowywanych w wektorze.

Lub używając różnych algorytmów iteracji(std::transform, std::copy, std::fill, std::for_each et cetera).

Użycie size_t:

for (size_t i=0; i < polygon.size(); i++)

Cytowanie Wikipedia :

Stdlib.h i stddef.pliki nagłówkowe H definiują typ danych o nazwie size_t, który jest używany do reprezentowania rozmiaru obiektu. Funkcje biblioteczne przyjmujące rozmiary oczekują, że będą typu size_t, a operator sizeof ocenia na size_t.

Rzeczywisty typ size_t jest zależny od platformy; częstym błędem jest założenie, że size_t jest taka sama jak niepodpisana liczba całkowita, co może prowadzić do błędów programistycznych, w szczególności wraz ze wzrostem popularności architektury 64-bitowej.

Zwykle używam BOOST_FOREACH:

#include <boost/foreach.hpp>

BOOST_FOREACH( vector_type::value_type& value, v ) {
    // do something with 'value'
}

Działa na kontenerach STL, tablicach, łańcuchach w stylu C itp.

Aby być kompletnym, składnia C++11 umożliwia tylko jedną wersję dla iteratorów (ref):

for(auto it=std::begin(polygon); it!=std::end(polygon); ++it) {
  // do something with *it
}

Który jest również wygodny dla iteracji odwrotnej

for(auto it=std::end(polygon)-1; it!=std::begin(polygon)-1; --it) {
  // do something with *it
}

W C++11

Użyłbym ogólnych algorytmów, takich jak for_each, aby uniknąć wyszukiwania odpowiedniego typu iteratora i wyrażenia lambda, aby uniknąć dodatkowych nazwanych funkcji / obiektów.

Krótki "ładny" przykład dla Twojego konkretnego przypadku (zakładając, że wielokąt jest wektorem liczb całkowitych):

for_each(polygon.begin(), polygon.end(), [&sum](int i){ sum += i; });

testowane na: http://ideone.com/i6Ethd

Nie zapomnij zawierać: algorytm i oczywiście wektor:)

Microsoft ma w rzeczywistości również ładny przykład na ten:
źródło: http://msdn.microsoft.com/en-us/library/dd293608.aspx

#include <algorithm>
#include <iostream>
#include <vector>
using namespace std;

int main() 
{
   // Create a vector object that contains 10 elements.
   vector<int> v;
   for (int i = 1; i < 10; ++i) {
      v.push_back(i);
   }

   // Count the number of even numbers in the vector by 
   // using the for_each function and a lambda.
   int evenCount = 0;
   for_each(v.begin(), v.end(), [&evenCount] (int n) {
      cout << n;
      if (n % 2 == 0) {
         cout << " is even " << endl;
         ++evenCount;
      } else {
         cout << " is odd " << endl;
      }
   });

   // Print the count of even numbers to the console.
   cout << "There are " << evenCount 
        << " even numbers in the vector." << endl;
}

Trochę historii:

Aby reprezentować, czy liczba jest ujemna, czy nie, użyj bitu 'znaku'. int jest podpisanym typem danych, co oznacza, że może zawierać wartości dodatnie i ujemne (około-2 biliony do 2 bilionów). Unsigned może przechowywać tylko liczby dodatnie (a ponieważ nie marnuje trochę na metadane, może przechowywać więcej: 0 do około 4 miliardów).

std::vector::size() zwraca unsigned, ponieważ jak wektor może mieć ujemną długość?

Ostrzeżenie mówi ci, że właściwy operand twojego twierdzenie nierówności może zawierać więcej danych niż lewa.

Zasadniczo jeśli masz wektor z więcej niż 2 miliardy wpisów i używasz integer do indeksowania do trafisz problemy z przepełnieniem (int zawinie się z powrotem do ujemnych 2 miliardów).

for (vector<int>::iterator it = polygon.begin(); it != polygon.end(); it++)
    sum += *it; 

Pierwszy to typ poprawny i poprawny w pewnym ścisłym znaczeniu. (Jeśli myślisz o is, Rozmiar nigdy nie może być mniejszy niż zero.) To Ostrzeżenie wydaje mi się jednak jednym z dobrych kandydatów do bycia ignorowanym.

Zastanów się, czy w ogóle potrzebujesz iteracji

Standardowy nagłówek <algorithm> zapewnia nam udogodnienia Do tego:

using std::begin;  // allows argument-dependent lookup even
using std::end;    // if the container type is unknown here
auto sum = std::accumulate(begin(polygon), end(polygon), 0);

Inne funkcje w bibliotece algorytmów wykonują typowe zadania - upewnij się, że wiesz, co jest dostępne, jeśli chcesz zaoszczędzić sobie wysiłku.

Niejasny, ale ważny szczegół: jeśli powiesz "for (auto it)" w następujący sposób, otrzymasz kopię obiektu, a nie rzeczywistego elementu:

struct Xs{int i} x;
x.i = 0;
vector <Xs> v;
v.push_back(x);
for(auto it : v)
    it.i = 1;         // doesn't change the element v[0]

Aby zmodyfikować elementy wektora, należy zdefiniować iterator jako referencję:

for(auto &it : v)

Jeśli twój kompilator go obsługuje, możesz użyć zakresu opartego na elementach wektorowych:

vector<float> vertices{ 1.0, 2.0, 3.0 };

for(float vertex: vertices){
    std::cout << vertex << " ";
}

Wydruki: 1 2 3 . Uwaga, nie można użyć tej techniki do zmiany elementów wektora.

Oba segmenty kodu działają tak samo. Jednak niepodpisana liczba całkowita " route jest poprawna. Użycie niepodpisanych typów int będzie działać lepiej z wektorem w danej instancji. Wywołanie funkcji size() na wektorze zwraca niepodpisaną liczbę całkowitą, więc chcesz porównać zmienną " i " do wartości jej własnego typu.

Ponadto, jeśli nadal jesteś trochę zaniepokojony tym, jak "niepodpisana liczba całkowita" wygląda w kodzie, spróbuj "uint". Jest to w zasadzie skrócona wersja "unsigned int" i to działa dokładnie tak samo. Nie musisz również dołączać innych nagłówków, aby go używać.