Dlaczego zmienne " i "I" j " są używane do liczników?

Wydaje mi się, że pochodzi z Fortranu. Zmienne zaczynające się od I do Q były domyślnie liczbami całkowitymi, pozostałe były prawdziwe. Oznaczało to, że I była pierwszą zmienną całkowitą, a J drugą, itd., więc spadły w kierunku użycia w pętlach.

Matematycy używali i,j,k do wyznaczania liczb całkowitych w algebrze (indeksy, szeregi, sumacje itp.) długo wcześniej (np. 1836 lub 1816) komputery były w pobliżu (to jest pochodzenie wartości domyślnych typu zmiennej FORTRAN). Zwyczaj używania liter z końca alfabetu (..., x, y, z) dla zmiennych nieznanych i od początku (a,b,c...) dla stałych jest na ogół przypisywane René Descartes , (patrz też tutaj ) więc zakładam i, j, k...n (w środek alfabetu) dla liczb całkowitych jest prawdopodobnie jego zasługą.

I = liczba całkowita

Pochodzi z Fortran, gdzie zmienne całkowite musiały zaczynać się od liter od I do N, A zmienne rzeczywiste zaczynały się od pozostałych liter. Tak więc byłem pierwszą i najkrótszą nazwą zmiennej całkowitej. Fortran był jednym z pierwszych języków programowania w powszechnym użyciu, a zwyczaje rozwijane przez programistów korzystających z niego przeniesione do innych języków.

EDIT: nie mam problemu z odpowiedzią, że wywodzi się ona z matematyki. Niewątpliwie jest to skąd inspiracje czerpali projektanci Fortran. Faktem jest, że dla mnie tak czy inaczej, kiedy zacząłem programować w Fortranie, użyliśmy I, J, K, ... dla liczników pętli, ponieważ były krótkie i pierwsze prawnie dozwolone nazwy zmiennych dla liczb całkowitych. Jako student drugiego roku w H. S. prawdopodobnie słyszałem o Kartezjuszu( i kilku innych), ale bardzo mało łączył się z matematyką podczas programowania. W rzeczywistości pierwszy kurs, który wziąłem, nazywał się "Fortran dla biznesu" i był nauczany nie przez wydział matematyki, ale Wydział biznesu / econ.

Przynajmniej dla mnie nazewnictwo zmiennych miało niewiele wspólnego z matematyką, ale wszystko dzięki przyzwyczajeniom, które podniosłem pisząc kod Fortran, który przenosiłem do innych języków.

i oznacza I ndex.
j przychodzi po i.

Symbole te były używane jako wskaźniki macierzy w matematyce na długo przed wynalezieniem komputerów elektronicznych.

Myślę, że najprawdopodobniej pochodzi od indeksu (w sensie matematycznym ) - jest powszechnie używany jako indeks w Sumach lub innych operacjach opartych na zestawach i najprawdopodobniej był używany w ten sposób od czasów, gdy istniały języki programowania.

W matematyce preferowane jest używanie kolejnych liter w alfabecie dla" anonimowych " zmiennych używanych w podobny sposób. Stąd nie tylko "i, j, k", ale także "f, g, h", "p, q, r", "x, y, z" (rzadko z przedrostkiem "u, V, W") i "α, β, γ".

Teraz "f, g, h" I "x, y, z" nie są używane swobodnie: pierwsze jest dla funkcji, drugie dla wymiarów. "p, q, r" są również często używane do funkcji.

Wtedy są inne ograniczenia NA dostępne sekwencje: "l" I " o" są unikane, ponieważ wyglądają zbyt podobnie do "1 "i" 0 " w wielu czcionkach. "t "jest często używane dla czasu," d & δ "dla różnic, A" A, s, m, v " dla fizycznych miar przyspieszenia, przemieszczenia, masy i prędkości. To pozostawia nie tyle luki trzech kolejnych liter bez niechcianych skojarzeń w matematyce dla indeksów.

Potem, jak zauważyło kilku innych, konwencje z matematyki miały silny wpływ na wczesne konwencje programowania, a "α, β, γ" nie były dostępne w wielu wczesnych zestawach postaci.

Znalazłem inną możliwą odpowiedź, która może być taka, że ja, j I k pochodzą z Hamilton's Quaternions.

Hamilton potrzebował jeszcze dwóch pierwiastków kwadratowych -1: ii = jj = kk = ijk = -1

Hamilton był bardzo wpływowy, a czwartorzędy były standardowym sposobem analizy 3D przed 1900 rokiem. Do tego czasu matematycy byli przyzwyczajeni do myślenia o (ijk)jako dopasowanym zbiorze. rachunek wektorowy zastąpił analizę czwartorzędową W latach 90. lepszy sposób aby napisać równania Maxwella. Ale ludzie zwykle zapisywali ilości wektorowe tak: (3i-2j+k) zamiast (3,-2,1). Tak (ijk) stały się standardowymi wektorami bazowymi w R^3.

Przez odrzucenie (trochę stronnicze)

a seems an array
b seems another array 
c seems a language name
d seems another language name
e seems exception
f looks bad in combination with "for" (for f, a pickup?)
g seems g force
h seems height

i seems an index                    
j seems i (another index)

k seems a constant k
l seems a number one (1) 
m seems a matrix
n seems a node
o seems an output
p sounds like a pointer
q seems a queue
r seems a return value
s seems a string
t looks like time
u reserved for UVW mapping or electic phase 
v reserved for UVW mapping or electic phase or a vector
w reserved for UVW mapping or electic phase or a weight
x seems an axis (or an unknown variable)
y seems an axis
z seems a third axis

Pewnego słonecznego popołudnia Archimedes rozmyślał (Jak zwykle w słoneczne popołudnia) i natknął się na swojego kumpla Eratostenesa.

Eratostenes powiedział: "Dlaczego Archimedes, ty dojrzała śliwko z żartownisia można było jedynie oznaczać kolejne rzędy linii na piasku, z których każda śledzi liczbę iteracji, które wykonaliście w iteracji!"

Archimedes zawołał do świata, że jego wielki przyjaciel był niezaprzeczalnie lśniącą latarnią inteligencji, że wymyślił tak proste rozwiązanie. Ale Archimedes zauważył, że lubi chodzić w kółko wokół swojej piaskownicy, gdy się zastanawia. W ten sposób istniało ryzyko utraty śladu, który rząd był na szczycie, a który na dno.

" Być może powinienem oznaczyć te wiersze literą alfabetu tuż obok, tak, że zawsze będę wiedział, który rząd jest który! Co o tym myślisz?- zapytał, a potem dodał-Ale Eratostenes... jakich listów mam użyć?"

Eratostenes był pewien, że nie wie, które litery będą najlepsze, i powiedział To Samo Archimedesowi. Ale Archimedes był niezadowolony i nadal popytywał biednego bibliotekarza, aby wybrał przynajmniej dwa listy, które będą mu potrzebne do jego aktualne rozwiązanie równowagi sfery.

Eratostenes, w końcu zmęczony nieustanną prośbą o dwa listy, krzyknął: "po prostu nie wiem!!!"

Więc Archimedes wybrał dwa pierwsze litery w wykrzykniku Eratostenesa i podziękował swojemu przyjacielowi za wkład.

Te symbole zostały szybko przyjęte przez starożytnych greckich programistów Javy, a reszta jest, No cóż... historia.

Myślę, że to dlatego, że wiele pętli używa zmiennej typu Int do zliczania, jak

for (int i = 0; etc

I kiedy piszesz, mówisz to w swojej głowie (jak kiedy czytasz), więc w swoim umyśle mówisz " int....'

I kiedy musisz wymyślić list zaraz po tym ' int....', mówisz / wpisz 'i', ponieważ jest to pierwsza litera, o której myślisz, gdy właśnie powiedziałeś ' int '

Jak piszesz słowo do dzieci, które zaczynają uczyć się czytania, piszesz słowa dla nich przez używanie nazw, jak to:

Zaklęcia słowne William W, Ok O, Ruby R, Done D

Więc mówisz Int i, Double d, Float f, string s itd. na podstawie pierwszej litery.

I J jest używane, ponieważ gdy wykonałeś int I, J następuje zaraz po nim.

Myślę, że to połączenie innych wymienionych powodów:

Na początek, 'i' było powszechnie używane przez matematyków w ich notacji, a we wczesnych czasach komputerów z językami, które nie były binarne (tj. musiały być parsowane i lexed w jakiś sposób), zdecydowana większość użytkowników komputerów byli również matematycy (... i naukowców i inżynierów), więc notacja wpadła do użycia w językach komputerowych do programowania pętli, i tak jakby po prostu tkwiła w od tamtej pory.

Połącz to z faktem, że przestrzeń ekranu w tych bardzo wczesnych dniach była bardzo ograniczona, podobnie jak pamięć, rozsądnie było zachować krótsze nazwy zmiennych.

Być może historyczne ?

FORTRAN, pierwszy język wysokiego poziomu, domyślnie definiowany i, j, k, l, m jako typy danych całkowitych, a pętle mogą być sterowane tylko przez zmienną całkowitą, konwencja jest kontynuowana ?

Eg:

Do 100 i= j, 100, 5 .... 100 Kontynuuj ....

I = iterator, i = index, i = integer

Które kiedykolwiek myślisz, że " ja "oznacza to nadal " pasuje do rachunku".

Poza tym, jeśli nie masz tylko jednej linii kodu w tej pętli, prawdopodobnie powinieneś nazwać zmienną iterator / index / integer czymś bardziej znaczącym. Like: employeindex

BTW, zwykle używam "i" w prostych pętlach iteratora, chyba że zawiera wiele linii kodu.

I = iota, j = jot; obie małe zmiany.

Jota jest najmniejszą literą alfabetu greckiego; w języku angielskim jej znaczenie jest związane z małymi zmianami, jak w" ani Jota "(od wyrażenia w Nowym Testamencie: "dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani Jota, ani kropka nie odejdą od prawa "(Mt 5, 18)).

Licznik reprezentuje małą zmianę wartości.

I od iota pochodzi jot( iot), który jest również synonimem małej zmiany.

cf. http://en.wikipedia.org/wiki/Iota

Dobrze z matematyki: (dla liter łacińskich)

A, b: używane jako stałe lub jako liczby całkowite dla liczby wymiernej
C: stała
d: pochodna
e: Liczba Eulera
f, g, h: functions
i, j, k: są indeksami (także wektorami jednostkowymi i czwartorzędami)
l: ogólnie nie używany. wygląda jak 1
m, n: są wierszami i kolumnami macierzy lub jako liczby całkowite dla liczb wymiernych
o: również nie używane (chyba, że jesteś w małej notacji o)
p, q: często używane jako liczby pierwsze
r: czasami a przestrzenna zmiana zmiennej inne czasy związane z liczbami pierwszymi
s, t: zmienne przestrzenne i czasowe lub S jest używane jako zmiana zmiennej dla t
u, v, w: zmiana zmiennej
X,y, z: zmienne

Wiele możliwych głównych powodów, jak sądzę:

• matematycy używają i i jdla liczb naturalnych w formułach (tych, które używają liczb zespolonych rzadko, przynajmniej), więc to przeniesione do programowania
• od C, i wskazówki do int. A jeśli potrzebujesz innego int to i2 jest po prostu zbyt długi, więc zdecydujesz się użyć j.
• są języki, w których pierwsza litera decyduje o typie, a i jest wtedy integer.

Pochodzi z Fortranu, gdzie i, j, k, l,m, n są w domyśle całkowitymi liczbami całkowitymi.

To zdecydowanie pochodzi z matematyki, która długo poprzedzała programowanie komputerowe.

Więc, skąd się wzięło if z matematyki? Mój zupełnie niewykształcony domysł jest taki, że jak powiedział jeden z kolegów, matematycy lubią używać klastrów alfabetycznych dla podobnych rzeczy-f, g, h dla funkcji; x, y, z dla zmiennych numerycznych; p, q, R dla zmiennych logicznych; u, v, w dla innych zestawów zmiennych, szczególnie w rachunku różniczkowym; a, b, c dla wielu rzeczy. i, j, k przydaje się dla zmiennych iteracyjnych, a to wyczerpuje możliwości. Dlaczego nie m, n? Cóż, są one używane dla liczb całkowitych, ale częściej punkty końcowe iteracji, a nie same zmienne iteracyjne.

Ktoś powinien zapytać historyka matematyki.

Liczniki są tak powszechne w programach, a w pierwszych dniach obliczeń, Wszystko było na wagę złota...
Programiści naturalnie próbowali oszczędzać piksele, a " i " wymagało mniejszej liczby pikseli niż jakakolwiek inna litera do reprezentowania. (Matematycy, będąc leniwi, wybrali go z tego samego powodu - jako najmniejszy glif).
Jak wspomniano wcześniej, " j " po prostu naturalnie...

:)

Używam go z wielu powodów.

• Zwykle moje pętle są oparte na int, więc tworzysz kompletny trójkąt na klawiatura wpisująca "int i" z wyjątek od przestrzeni, z którą się zajmuję mój kciuk. To jest bardzo szybki Sekwencja do wpisania.

• "i" może oznaczać iterator, integer, increment lub index, z których każdy tworzy logiczny sens.

Z moich osobistych zastosowań odłóżmy na bok teorię, że pochodzi z FORTRAN jest poprawna, gdzie liczba całkowita vars używał liter I-n.

Nauczyłem się FORTRAN Na Control Data Corp. 3100 w 1965 roku. Zmienne zaczynające się od " I " do " N " były zakładane jako liczby całkowite. Ex: 'IGGY' i 'NORB' były liczbami całkowitymi, 'XMAX' I 'ALPHA' były zmiennoprzecinkowe. Można to jednak zastąpić poprzez jawną deklarację.