Dlaczego samo-zamykające się elementy skryptu nie działają?

Aby dodać do tego, co powiedzieli Brad i squadette, samo-zamykająca się składnia XML <script /> w rzeczywistości jest poprawnym XML, ale aby to działało w praktyce, Twój serwer WWW musi również wysyłać dokumenty jako poprawnie uformowany XML z typem MIME XML, takim jak application/xhtml+xml w nagłówku HTTP Content-Type (i , a nie jako text/html).

Jednak wysłanie typu MIME XML spowoduje, że Twoje strony nie będą parsowane przez IE7, który tylko lubi text/html.

From w3 :

W podsumowaniu "application / xhtml+xml" Powinien być stosowany dla rodziny XHTML dokumentów, a użycie "text / html" Powinny być ograniczone do kompatybilnych z HTML Dokumenty XHTML 1.0. "application / xml" i 'text / xml' może być również używany, ale w stosownych przypadkach, należy użyć "application / xhtml+xml" zamiast tych generycznych nośników XML typy.

Zastanowiłem się nad tym kilka miesięcy temu i jedynym wykonalnym (zgodnym z FF3+ i IE7) rozwiązaniem było użycie starej składni <script></script> z text/html (składnia HTML + typ MIME HTML).

Jeśli twój serwer wyśle typ text/html w nagłówkach HTTP, nawet z odpowiednio uformowanymi dokumentami XHTML, FF3 + użyje swojego trybu renderowania HTML, co oznacza, że <script /> nie będzie działać (jest to zmiana, Firefox był wcześniej mniej rygorystyczny).

Stanie się to bez względu na manipulowanie http-equiv meta elementami, XML prolog lub doctype wewnątrz dokumentu -- Firefox branches po otrzymaniu nagłówka text/html, który określa czy parser HTML lub XML zagląda do dokumentu, a parser HTML nie rozumie <script />.

Jeśli ktoś jest ciekawy, ostatecznym powodem jest to, że HTML był pierwotnie dialektem SGML, który jest dziwnym starszym bratem XML. W SGML-land elementy mogą być określone w DTD jako samozamykające się (np. BR, HR, INPUT), niejawnie zamykające (np. P, LI, TD) lub jawnie zamykające (np. TABLE, DIV, SCRIPT). XML, oczywiście, nie ma pojęcia o tym.

Parsery tag-soup używane przez nowoczesne przeglądarki wyewoluowały z tego dziedzictwa, chociaż ich model parsowania nie jest czystym SGML już nie. I oczywiście, twój starannie opracowany XHTML jest traktowany jako źle napisany tag-soup inspirowany SGML, chyba że wyślesz go z typem mime XML. Dlatego też...

<p><div>hello</div></p>

...jest interpretowany przez przeglądarkę jako:

<p></p><div>hello</div><p></p>

...czyli przepis na piękny niejasny błąd, który może rzucić cię w Passy, gdy próbujesz kodować przeciwko domowi.

Inni odpowiedzieli "jak" i zacytowali spec. Oto prawdziwa historia " why no <script/>", po wielu godzinach grzebania w raportach o błędach i listach dyskusyjnych.

HTML 4

HTML 4 jest oparty na SGML.

SGML ma kilka shorttagów , takich jak <BR//, <B>text</>, <B/text/, lub <OL<LI>item</LI</OL>. XML przyjmuje pierwszą formę, redefiniuje zakończenie jako " > " (SGML jest elastyczny), tak że staje się <BR/>.

Jednak HTML nie redfine, więc <SCRIPT/> powinno oznaczać <SCRIPT>>.
(Tak, ' > ' powinien być częścią treści, a znacznik nadal jest zamknięty , a nie.)

Oczywiście, jest to niezgodne z XHTML i będzie złamać wiele stron (do czasu, gdy przeglądarki były wystarczająco dojrzałe dbać o tym), więc nikt nie zaimplementował shorttagów, a specyfikacja odradza je.

Skutecznie, wszystkie 'działające' tagi są tagami z zakazanym end tag na technicznie niezgodnych parserach i są w rzeczywistości nieważne. To właśnie W3C wymyślił ten hack, aby pomóc przejść do XHTML poprzez uczynienie go kompatybilnym z HTML.

I <script> znacznik końcowy jest nie jest zabroniony .

"Tag Self-ending" jest hack w HTML 4 i jest bez znaczenia.

HTML 5

HTML5 ma pięć typów znaczników i tylko znaczniki "void" i "foreign" są dozwolone samozamykające się .

Ponieważ <script> nie jest void (it may have content) i nie jest obca (jak MathML czy SVG), <script> nie może być samozamykany, niezależnie od tego, jak go używasz.

HTML 5 ma być wstecznie kompatybilny Z implementacjami HTML 4 i XHTML 1. Nie jest oparty na SGML czy XML. jego składnia dotyczy głównie dokumentowania i jednoczenia wdrożenia. (Dlatego <br/> <hr/> itd. czy poprawny HTML 5 pomimo niepoprawnego HTML4.)

Self-closing <script> jest jednym ze znaczników, w których implementacje się różnią. To używane do pracy w Chrome, Safari, i Opera ; według mojej wiedzy nigdy nie działała w Internet Explorerze czy Firefoksie.

To było omawiane kiedy HTML 5 był projektowany i został odrzucony, ponieważ łamie przeglądarka zgodność . Strony internetowe, których znacznik skryptu sam się zamknie, mogą nie być renderowane poprawnie (jeśli w ogóle) w starych przeglądarkach. Były inne propozycje , ale nie mogą rozwiązać problemu zgodności.

Po wydaniu szkicu, WebKit zaktualizował parser, aby był zgodny.

Samo-zamknięcie <script> nie występuje w HTML 5 ze względu na wsteczną kompatybilność z HTML 4 i XHTML 1.

XHTML 1 / XHTML 5

Kiedy naprawdę służył jako XHTML, <script/> jest naprawdę zamknięty, tak jak inne odpowiedzi stwierdziły.

Z wyjątkiem tego, że spec mówi to powinno zadziałać, gdy zostanie podane jako HTML:

Dokumenty XHTML ... mogą być oznaczone nośnikiem internetowym typu " text / html "[RFC2854] , ponieważ są one zgodne z większością przeglądarek HTML.

Ludzie poprosili Mozillę aby pozwolili Firefox przetwarza zgodne dokumenty jako XHTML niezależnie od podanego nagłówka zawartości(znanego jako content sniffing ). Umożliwiłoby to samodzielne zamykanie skryptów, a sniffing treści był konieczny w każdym razie, ponieważ hosterzy nie byli wystarczająco dojrzali, aby obsługiwać poprawny nagłówek; IE był w tym dobry {27]}.

Jeśli pierwsza wojna przeglądarek nie skończyła się na IE 6, XHTML też mógł być na liście. Ale to się skończyło. I IE 6 ma problem z XHTML. W rzeczywistości IE nie obsługiwał poprawnego typu MIME w ogóle, zmuszając wszystkich do używania text/html dla XHTML, ponieważ IE posiadał duży udział w rynku przez całą dekadę.

A także sniffing treści może być naprawdę źle i ludzie mówią to powinno być powstrzymane .

W końcu okazuje się, że W3C nie oznaczało, że XHTML będzie sniffable : dokument jest zarówno , HTML i XHTML oraz Content-Type Zasady. Można powiedzieć, że stali stanowczo NA "po prostu postępuj zgodnie z naszą specyfikacją" i ignorując to, co było praktyczne. Błąd, który kontynuował w późniejszych wersjach XHTML.

Samo podanie doctype nie powoduje parsowania XML ze względu na następujące specyfikacje.

Internet Explorer 8 i wcześniejsze nie obsługują parsowania XHTML. Nawet jeśli używasz deklaracji XML i/lub doctype XHTML, Stary IE nadal przetwarza dokument jako zwykły HTML. A w prostym HTML składnia samo-zamykająca się nie jest obsługiwana. Końcowy Ukośnik jest po prostu ignorowany, musisz użyć jawnego znacznika zamykającego.

Nawet przeglądarki obsługujące parsowanie XHTML, takie jak IE 9 i późniejsze , nadal będą przetwarzać dokument jako HTML, chyba że podasz dokument z typem zawartości XML. Ale w takim przypadku Stary IE w ogóle nie wyświetli dokumentu!

Osoby powyżej już wyjaśniły ten problem, ale jedną rzeczą, która może wyjaśnić, jest to, że chociaż ludzie używają <br/> i takich przez cały czas w dokumentach HTML, Wszelkie / w takiej pozycji są w zasadzie ignorowane i używane tylko podczas próby stworzenia czegoś, co można analizować zarówno jako XML, jak i HTML. Spróbuj na przykład <p/>foo</p>, a otrzymasz zwykły akapit.

Samozamykający się znacznik skryptu nie będzie działać, ponieważ znacznik skryptu może zawierać kod wbudowany, A HTML nie jest wystarczająco inteligentny, aby włączyć lub wyłączyć tę funkcję w oparciu o obecność atrybutu.

Z drugiej strony, HTML ma doskonały tag do włączania odwołania do zasobów zewnętrznych: znacznik <link>, A może być samozamykające się. Jest już używany do dołączania arkuszy stylów, RSS i Atom kanały, kanoniczne Uri i inne gadżety. Dlaczego nie JavaScript?

Jeśli chcesz, aby znacznik script był zamknięty, nie możesz tego zrobić, jak powiedziałem, ale jest alternatywa, choć nie mądra. Możesz użyć samozamykającego się znacznika linku i linku do swojego JavaScript, nadając mu typ tekstu / javascript i rel jako skryptu, coś jak poniżej:

<link type="text/javascript" rel ="script" href="/path/tp/javascript" />

W przeciwieństwie do XML i XHTML, HTML nie posiada wiedzy o składni samo-zamykającej się. Przeglądarki interpretujące XHTML jako HTML nie wiedzą, że znak / wskazuje, że znacznik powinien być samozamykający się; zamiast tego interpretują go jak pusty atrybut, a parser nadal myśli, że znacznik jest 'otwarty'.

Podobnie jak <script defer> jest traktowany jako <script defer="defer">, <script /> jest traktowany jako <script /="/">.

Internet Explorer 8 i starsze nie obsługują właściwego typu MIME dla XHTML, application/xhtml+xml. Jeśli podajesz XHTML jako text/html, co musisz zrobić dla starszych wersji Internet Explorera, aby cokolwiek zrobić, zostanie on zinterpretowany jako HTML 4.01. Skrócona składnia może być używana tylko z dowolnym elementem, który pozwala na pominięcie znacznika zamykającego. Zobacz specyfikację HTML 4.01 .

XML 'krótka forma' jest interpretowana jako atrybut o nazwie /, który (ponieważ nie ma znaku równości) jest interpretowane jako posiadające wartość domyślną"/". Jest to całkowicie błędne w HTML 4.01 - nierejestrowane atrybuty są niedozwolone - ale przeglądarki zignorują to.

IE9 i późniejsze obsługują XHTML 5 serwowane z application/xhtml+xml.

To dlatego, że znacznik SCRIPT nie jest elementem VOID.

W dokumencie HTML - elementy VOID nie potrzebują w ogóle "znacznika zamykającego"!

W xhtml Wszystko jest ogólne, dlatego wszystkie wymagają zakończenia np. "znacznika zamknięcia"; w tym Br, prostego podziału linii, jako <br></br> lub jego skrótu <br />.

Jednak Element skryptu nigdy nie jest pustym ani parametrycznym elementem, ponieważ znacznik skryptu przed Wszystko inne jest instrukcją przeglądarki, a nie deklaracją opisu danych.

Zasadniczo, Instrukcja zakończenia semantycznego, np." znacznik zamknięcia " jest potrzebna tylko do przetwarzania instrukcji, których semantyka nie może być zakończona przez następny znacznik. Na przykład:

<H1> semantyka nie może być zakończona następującym <P>, ponieważ nie posiada wystarczająco dużo własnej semantyki, aby nadpisać i zakończyć poprzedni zestaw instrukcji H1. Chociaż będzie w stanie rozbij strumień na nową linię akapitu, nie jest on "wystarczająco mocny", aby nadpisać obecny rozmiar czcionki i styl linii-wysokość zalewając strumień, tzn. wyciekając z H1(ponieważ P go nie ma).

Oto jak i dlaczego została wymyślona sygnalizacja "/" (terminacja).

Ogólny no-description znacznik zakończenia, taki jak < />, wystarczyłby dla każdego pojedynczego upadku z napotkanej kaskady, np.: <H1>Title< /> ale nie zawsze jest to przypadek, ponieważ chcemy również być zdolni do "zagnieżdżania", wielokrotnego pośredniego tagowania strumienia: dzielenia na torrenty przed owijaniem / spadaniem na inną kaskadę. W konsekwencji Terminator ogólny, taki jak < />, nie byłby w stanie określić celu właściwości do zakończenia. Na przykład: <b>pogrubienie <i>pogrubienie-kursywa < /> kursywa </>normalnie. Bez wątpienia nie zrealizowałby naszych intencji i najprawdopodobniej zinterpretowałby je jako bold bold-itallic bold normal.

Tak powstaje pojęcie owijarki ie., urodził się. (Pojęcia te są tak podobne, że niemożliwe jest rozróżnienie i czasami ten sam element może mieć oba. <H1> jest jednocześnie opakowaniem i pojemnikiem. Natomiast <B> tylko wrapper semantyczny). Potrzebny nam zwykły, bez semantyki Pojemnik. I oczywiście pojawił się wynalazek elementu DIV.

Element DIV jest w rzeczywistości 2Br-kontener. Oczywiście pojawienie się CSS sprawiło, że cała sytuacja stała się dziwniejsza niż w innym przypadku i wywołało wielkie zamieszanie z wieloma wielkimi konsekwencjami - pośrednio!

Ponieważ za pomocą CSS można łatwo nadpisać natywne zachowanie pre & after BR nowo wynalezionego DIV, jest on często określany jako"nie rób niczego". Co jest oczywiście błędne! Div są elementami blokowymi i natywnie przerywają linię strumienia zarówno przed, jak i po sygnalizacji końcowej. Wkrótce Strona zaczęła cierpieć z powodu page DIV-itis. Większość z nich nadal jest.

Pojawienie się CSS z jego zdolnością do pełnego nadpisania i całkowicie redefiniowania natywnego zachowania dowolnego znacznika HTML, w jakiś sposób udało się zmylić i zamazać całe znaczenie istnienia HTML...

Nagle wszystkie znaczniki HTML pojawiły się jakby przestarzałe, zostały zniszczone, pozbawione pierwotnego znaczenia, tożsamości i celu. W jakiś sposób można odnieść wrażenie, że nie są już potrzebne. Powiedzenie: pojedynczy znacznik kontenera - owijarki wystarczyłby do prezentacji wszystkich danych. Wystarczy dodać wymagane atrybuty. Zamiast tego wymyślaj nazwy znaczników, a CSS zajmie się resztą.

Tak narodził się xhtml i oczywiście wielki tępy, tak drogo opłacany przez nowych przybyszów i zniekształconą wizję tego, co jest czym, i jaki jest cholerny cel tego wszystkiego. W3C poszedł z World Wide Web do co poszło nie tak, towarzysze?!!

Celem HTML jest aby strumień znaczących danych do ludzkiego odbiorcy.

Dostarczanie informacji.

Część formalna ma jedynie pomóc w zapewnieniu przejrzystości przekazywania informacji. xhtml nie bierze pod uwagę informacji. - Dla niego, informacja jest absolutnie nieistotna.

Najważniejszą rzeczą w tej sprawie jest wiedzieć i zrozumieć, że xhtml to nie tylko wersja jakiegoś rozszerzonego HTML, xhtml to zupełnie inna bestia; i dlatego mądrze jest trzymać je osobno.

Różnica między 'true XHTML', 'faux XHTML' i HTML, a także znaczenie typu MIME wysyłanego przez serwer została już dobrze opisana tutaj . Jeśli chcesz wypróbować go teraz, oto prosty, edytowalny fragment z podglądem na żywo, w tym samo-zamknięty znacznik skryptu dla zdolnych przeglądarek:

div { display: flex; }
div + div {flex-direction: column; }

<div>Mime type: <label><input type="radio" onchange="t.onkeyup()" id="x" checked  name="mime"> application/xhtml+xml</label>
<label><input type="radio" onchange="t.onkeyup()" name="mime"> text/html</label></div>
<div><textarea id="t" rows="4" 
onkeyup="i.src='data:'+(x.checked?'application/xhtml+xml':'text/html')+','+encodeURIComponent(t.value)"
><?xml version="1.0"?>
<!DOCTYPE html PUBLIC "-//W3C//DTD XHTML 1.0 Strict//EN" "http://www.w3.org/TR/xhtml1/DTD/xhtml1-strict.dtd"
[<!ENTITY x "true XHTML">]>
<html xmlns="http://www.w3.org/1999/xhtml">
<body>
  <p>
    <span id="greet" swapto="Hello">Hell, NO :(</span> &x;.
    <script src="data:text/javascript,(g=document.getElementById('greet')).innerText=g.getAttribute('swapto')" />
    Nice to meet you!
    <!-- 
      Previous text node and all further content falls into SCRIPT element content in text/html mode, so is not rendered. Because no end script tag is found, no script runs in text/html
    -->
  </p>
</body>
</html></textarea>

<iframe id="i" height="80"></iframe>

<script>t.onkeyup()</script>
</div>

Powinieneś zobaczyć Hello, true XHTML. Nice to meet you! poniżej textarea.

Dla przeglądarek można skopiować zawartość textarea i zapisać ją jako plik z .xhtml (lub .xht) extension (Dzięki Alek za podpowiedź ).

Po prostu Nowoczesna odpowiedź polega na tym, że znacznik jest oznaczony jako obowiązkowy w ten sposób

Pominięcie znacznika brak, zarówno znacznik początkowy, jak i końcowy są obowiązkowe.

Https://developer.mozilla.org/en-US/docs/Web/HTML/Element/script