Dlaczego niezdefiniowanym zachowaniem jest usuwanie [] tablicy pochodnych obiektów za pomocą wskaźnika bazowego?

Źle jest traktować tablicę pochodną jako tablicę bazy, nie tylko podczas usuwania elementów. Na przykład nawet samo uzyskanie dostępu do elementów Zwykle spowoduje katastrofę:

B *b = new D[10];
b[5].foo();

b[5] Użycie rozmiaru B do obliczenia lokalizacji pamięci, do której należy uzyskać dostęp, a jeśli B i D mają różne rozmiary, nie doprowadzi to do zamierzonych wyników.

Podobnie jak std::vector<D> nie można przekształcić na std::vector<B>, wskaźnik na D[] nie powinien być zamieniany na B*, ale dla powody, dla których i tak się kompiluje. Jeśli zamiast tego zostanie użyta std::vector, spowoduje to błąd w czasie kompilacji.

Jest to również wyjaśnione w C++ FAQ Lite odpowiedzi na ten temat.

Więc delete powoduje nieokreślone zachowanie w tym przypadku, ponieważ już jest złe traktowanie tablicy w ten sposób, nawet jeśli system typów nie może wychwycić błędu.

Aby dodać do doskonałej odpowiedzi z sth - napisałem krótki przykład, aby zilustrować ten problem z różnymi przesunięciami.

Zauważ, że jeśli skomentujesz m_c klasy pochodnej, operacja delete będzie działać dobrze.

Guy.

#include <iostream>
using namespace std;

class Base 
{

    public:
        Base(int a, int b)
        : m_a(a)
        , m_b(b)    
        {
           cout << "Base::Base - setting m_a:" << m_a << " m_b:" << m_b << endl;
        }

        virtual ~Base()
        {
            cout << "Base::~Base" << endl;
        }

        protected:
            int m_a;
            int m_b;
};


class Derived : public Base
{
    public:
    Derived() 
    : Base(1, 2) , m_c(3)   
    {

    }

    virtual ~Derived()
    {
        cout << "Derived::Derived" << endl;
    }

    private:    
    int m_c;
};

int main(int argc, char** argv)
{
    // create an array of Derived object and point them with a Base pointer
    Base* pArr = new Derived [3];

    // now go ahead and delete the array using the "usual" delete notation for an array
    delete [] pArr;

    return 0;
}

IMHO ma to związek zograniczeniem tablic do radzenia sobie z konstruktorem/destruktorem . Zauważ, że gdy wywołane jest new[], kompilator wymusza tworzenie instancji tylkodomyślnego konstruktora . W ten sam sposób, gdy wywołane jest delete[], kompilator Może szukać tylko destruktora wywołującego Typ statyczny wskaźnika.

Teraz w przypadku destruktora virtual, Destruktor klasy pochodnej powinien być wywołany najpierw przez klasę bazową. Ponieważ dla kompilatora tablic Może Zobacz statyczny typ wywołania obiektu (tutaj Base), może skończyć się wywołaniem tylko destruktora bazy; czyli UB.

Powiedziawszy to, niekoniecznie jest to UB dla wszystkich kompilatorów; powiedzmy na przykład gcc wywołuje destruktor w odpowiedniej kolejności.

I myślę wszystko sprowadza się do zasady zero-overhead. tzn. język nie pozwala na przechowywanie informacji o dynamicznym typie elementów tablicy.