Zrozumienie liczenia referencji za pomocą Cocoa i Objective-C

Jeśli rozumiesz proces zachowywania / uwalniania, to istnieją dwie złote zasady, które są" duh " oczywiste dla uznanych programistów Cocoa, ale niestety rzadko są pisane wyraźnie dla początkujących.

1. Jeśli funkcja zwracająca obiekt ma alloc, create albo copy w jego nazwie wtedy obiekt jest Twój. Musisz zadzwonić [object release] Kiedy skończysz z tym. Lub CFRelease(object), jeśli jest to obiekt Core-Foundation.

2. Jeśli nie ma jednego z tych słów w swoim nazwa następnie obiekt należy do kogoś innego. Musisz wywołać [object retain], jeśli chcesz zachować obiekt po zakończeniu funkcji.

(Nitpickers: tak, jest niestety kilka wywołań API, które są wyjątkami od tych zasad, ale są one rzadkie).

Jeśli piszesz kod na pulpit i możesz kierować na Mac OS X 10.5, powinieneś przynajmniej rozważyć użycie Objective - C garbage collection. To naprawdę uprości większość twojego rozwoju - dlatego Apple włożyło cały wysiłek w stworzenie go w pierwszej kolejności i sprawienie, aby działał dobrze.

Co do zasad zarządzania pamięcią, gdy nie używasz GC:

• jeśli utworzysz nowy obiekt za pomocą +alloc/+allocWithZone:, +new, -copy lub -mutableCopy lub jeśli -retain obiekt, bierzesz własność i musi zapewnić jej wysłanie -release.
• Jeśli otrzymujesz obiekt w jakikolwiek inny sposób, jesteś Nie jego właścicielem i powinieneś Nie upewnić się, że został wysłany -release.
• jeśli chcesz mieć pewność, że obiekt jest wysyłany -release możesz wysłać go samodzielnie lub możesz wysłać obiekt -autorelease i bieżąca pula autorelease wyśle go-release (raz na odebrany -autorelease), gdy pula zostanie opróżniona.

Zazwyczaj -autorelease jest używany jako sposób upewnij się, że obiekty są żywe przez cały czas trwania bieżącego zdarzenia, ale są oczyszczane po jego zakończeniu, ponieważ istnieje Pula autoodtwarzania, która otacza przetwarzanie zdarzeń przez Cocoa. W Cocoa bardziej powszechne jest zwracanie obiektów do wywołującego, które są autoreleasowane, niż zwracanie obiektów, które sam wywołujący musi zwolnić.

Objective-C używa zliczania referencji , co oznacza, że każdy obiekt ma liczbę referencji. Gdy obiekt jest tworzony, jego liczba referencji wynosi "1". Po prostu mówiąc, gdy obiekt jest odwołany (tj. przechowywany gdzieś), zostaje "zachowany", co oznacza, że jego liczba referencji jest zwiększona o jeden. Gdy obiekt nie jest już potrzebny, jest "zwolniony", co oznacza, że jego liczba referencji jest zmniejszana o jeden.

Gdy liczba referencji obiektu wynosi 0, obiekt jest zwalniany. To jest podstawowe liczenie referencji.

W niektórych językach odniesienia są automatycznie zwiększane i zmniejszane, ale objective-c nie jest jednym z tych języków. W ten sposób programista jest odpowiedzialny za zatrzymywanie i zwalnianie.

Typowy sposób zapisu metody to:

id myVar = [someObject someMessage];
.... do something ....;
[myVar release];
return someValue;

Gdy obiekt otrzyma wiadomość "autorelease", obiekt będzie szukał wszystkich pul autorelease znajdujących się na stosie dla bieżącego wątku. Doda obiekt do listy jako obiekt, do którego w pewnym momencie w przyszłości zostanie wysłany komunikat "release", czyli zazwyczaj po zwolnieniu puli.

Biorąc powyższy kod, ty można go przepisać, aby był krótszy i łatwiejszy do odczytania, mówiąc:

id myVar = [[someObject someMessage] autorelease];
... do something ...;
return someValue;

Ponieważ obiekt jest autorelowany, nie musimy już jawnie wywoływać na nim "release". Dzieje się tak, ponieważ wiemy, że jakaś Pula autorelease zrobi to za nas później.

Joshua (#6591) - rzeczy do zbierania śmieci w Mac OS X 10.5 wydaje się całkiem fajne, ale nie jest dostępny dla iPhone (lub jeśli chcesz, aby Twoja aplikacja działała na wersji przed 10.5 Mac OS X).

Ponadto, jeśli piszesz bibliotekę lub coś, co może być ponownie użyte, użycie trybu GC blokuje każdego, kto używa kodu, również używając trybu GC, więc jak rozumiem, każdy, kto próbuje napisać kod wielokrotnego użytku, ma tendencję do ręcznego zarządzania pamięcią.

Jak zawsze, kiedy ludzie zaczynają próbować przeformułować materiał odniesienia, prawie zawsze coś źle rozumieją lub podają niekompletny opis.

Nie będę dodawać do specyfiki zachowania / wydania innego niż może chcesz pomyśleć o zrzuceniu $50 i uzyskaniu Książki Hillegass, ale zdecydowanie sugerowałbym korzystanie z narzędzi Instruments na bardzo wczesnym etapie rozwoju aplikacji (nawet pierwszej!). Aby to zrobić, uruchom- > Start with performance tools. Zacznę od przecieków, który jest tylko jednym z wielu dostępnych instrumentów, ale pomoże Ci pokazać, gdy zapomnisz o wydaniu. To przestaje zniechęcać ile informacje, które zostaną ci przedstawione. Ale sprawdź ten samouczek, aby wstać i działać szybko:
COCOA TUTORIAL: naprawianie wycieków pamięci za pomocą instrumentów

Właściwie próba wymuszenia przecieków może być lepszym sposobem na nauczenie się, jak im zapobiegać! Powodzenia;)

Matt Dillard napisał :

Return [[s autorelease] release];

Autorelease nie zachowuje obiektu. Autorelease po prostu umieszcza go w kolejce do wydania później. Nie chcesz mieć tam Oświadczenia o zwolnieniu.

Mój zwykły zbiór artykułów o zarządzaniu pamięcią Cocoa:

Cocoa memory management

Jest darmowy screencast dostępny z sieci iDeveloperTV

Zarządzanie pamięcią w Objective-C

Odpowiedź NilObject to dobry początek. Oto kilka dodatkowych informacji dotyczących ręcznego zarządzania pamięcią (wymagane na iPhonie ).

Jeśli osobiście alloc/init obiekt, ma liczbę odniesień równą 1. Jesteś odpowiedzialny za sprzątanie po nim, gdy nie jest już potrzebny, dzwoniąc [foo release] lub [foo autorelease]. release usuwa obiekt od razu, podczas gdy autorelease dodaje obiekt do puli autorelease, która automatycznie go zwolni w późniejszym czasie.

Autorelease jest przede wszystkim wtedy, gdy masz metodę, która musi zwrócić dany obiekt (, więc nie możesz go ręcznie zwolnić, w przeciwnym razie zwrócisz zerowy obiekt ), ale nie chcesz go trzymać.

Jeśli uzyskasz obiekt, w którym nie wywołałeś alloc/INIT, aby go uzyskać, na przykład:

foo = [NSString stringWithString:@"hello"];

Ale chcesz trzymać się tego obiektu, Musisz zadzwonić [foo]. W przeciwnym razie możliwe, że dostanie autoreleased i będziesz trzymał się nil reference (jak w powyższym przykładzie stringWithString ). Gdy już go nie potrzebujesz, zadzwoń [foo release].

Powyższe odpowiedzi dają jasne powtórzenia tego, co mówi dokumentacja; problem, na który napotyka większość nowych ludzi, to nieudokumentowane przypadki. Na przykład:

• Autorelease: dokumenty mówią, że spowoduje to wydanie " w pewnym momencie w przyszłości."Kiedy?! Zasadniczo możesz liczyć na to, że obiekt będzie w pobliżu, dopóki nie zamkniesz kodu z powrotem w pętli zdarzeń systemowych. System może zwolnić obiekt w dowolnym momencie po bieżącym cyklu zdarzeń. (Myślę, że Matt powiedział, że, wcześniej.)

• Struny statyczne: NSString *foo = @"bar"; -- Musisz to zatrzymać lub zwolnić? Nie. A może

  -(void)getBar {
      return @"bar";
  }
  

  ...

  NSString *foo = [self getBar]; // still no need to retain or release
  

• Reguła tworzenia : jeśli go utworzyłeś, jesteś właścicielem i oczekujesz, że go wypuścisz.

Ogólnie rzecz biorąc, nowym programistom Cocoa nie udaje się zrozumieć, które procedury zwracają obiekt z retainCount > 0.

Oto fragment z bardzo prostych zasad zarządzania pamięcią W Kakao :

Zasady liczby retencji

• w obrębie danego bloku użycie-copy, - alloc i-retain powinno być równe użyciu-release i-autorelease.
• obiekty utworzone przy użyciu wygodnych konstruktorów (np. NSString ' s stringWithString) są uważane za autoreleased.
• zaimplementuj metodę a-dealloc, aby zwolnić instancevariables, które posiadasz

Pierwszy pocisk mówi: jeśli zadzwoniłeś alloc (lub new fooCopy), potrzebujesz aby wywołać release na tym obiekcie.

Drugi bullet mówi: Jeśli używasz wygodnego konstruktora i potrzebujesz, aby obiekt wisiał wokół (jak w przypadku obrazu, który zostanie narysowany później), musisz go zachować (a następnie zwolnić).

Trzeci powinien być oczywisty.

Dużo dobrych informacji o cocoadev też:

• MemoryManagement
• RulesOfThumb

Jak już kilka osób wspomniało, Intro Apple do zarządzania pamięcią jest zdecydowanie najlepszym miejscem do rozpoczęcia.

Jeden przydatny link, o którym jeszcze nie wspomniałem, to Praktyczne zarządzanie pamięcią . Znajdziesz go w środku dokumentów Apple, jeśli je przeczytasz, ale warto połączyć bezpośrednio. Jest to genialne podsumowanie zasad zarządzania pamięcią z przykładami i typowymi błędami (w zasadzie co inne odpowiedzi tutaj próbują wyjaśnić, ale nie jako cóż).