Jak zadeklarować tablicę 2d w C++ używając new?

int** ary = new int[sizeY][sizeX]

Powinno być:

int **ary = new int*[sizeY];
for(int i = 0; i < sizeY; ++i) {
    ary[i] = new int[sizeX];
}

A potem sprzątanie będzie:

for(int i = 0; i < sizeY; ++i) {
    delete [] ary[i];
}
delete [] ary;

EDIT: Jak zauważył Dietrich Epp w komentarzach, nie jest to do końca lekkie rozwiązanie. Alternatywnym podejściem byłoby użycie jednego dużego bloku pamięci:

int *ary = new int[sizeX*sizeY];

// ary[i][j] is then rewritten as
ary[i*sizeY+j]

Chociaż ta popularna odpowiedź da Ci pożądaną składnię indeksowania, jest ona podwójnie nieefektywna: duża i wolna zarówno w przestrzeni, jak i w czasie. Jest lepszy sposób.

Dlaczego ta odpowiedź jest duża i powolna

Proponowanym rozwiązaniem jest utworzenie dynamicznej tablicy wskaźników, a następnie inicjalizacja każdego wskaźnika do własnej, niezależnej tablicy dynamicznej. Zaletą tego podejścia jest to, że daje Ci składnię indeksowania, do której jesteś przyzwyczajony, więc jeśli chcesz znajdź wartość macierzy w pozycji x, y, mówisz:

int val = matrix[ x ][ y ];

To działa, ponieważ macierz[x] zwraca wskaźnik do tablicy, która jest indeksowana przez [y]. Rozkład:

int* row = matrix[ x ];
int  val = row[ y ];

Wygodne, tak? Lubimy naszą składnię [x] [y].

Ale rozwiązanie ma dużą wadę , która polega na tym, że jest zarówno tłusty, jak i powolny.

Więc jeśli bezwzględnie musisz mieć swoją słodką składnię indeksowania [x][y], użyj tego rozwiązania. Jeśli chcesz szybkość i małość (a jeśli ci na nich nie zależy, to po co pracujesz w C++?), potrzebujesz innego rozwiązania.

Inne Rozwiązanie

Lepszym rozwiązaniem jest przydzielenie całej macierzy jako jednej tablicy dynamicznej, a następnie użycie (nieco) sprytnej matematyki indeksującej, aby uzyskać dostęp do komórek. Matematyka indeksowania jest tylko bardzo sprytna; nie, wcale nie jest sprytna: to oczywiste.

class Matrix
{
    ...
    size_t index( int x, int y ) const { return x + m_width * y; }
};

Biorąc pod uwagę tę index() funkcję (którą sobie wyobrażam jest członkiem klasy, ponieważ musi znać m_width Twojej macierzy), możesz uzyskać dostęp do komórek w swojej macierzy. Tablica macierzy jest przydzielana w następujący sposób:

array = new int[ width * height ];

Więc odpowiednik tego w wolnym, tłuszczowym roztworze:

array[ x ][ y ]

... jest to szybkie, małe rozwiązanie:

array[ index( x, y )]

W C++11 jest możliwe:

auto array = new double[M][N]; 

W ten sposób pamięć nie jest inicjalizowana. Aby go zainicjować, zrób to zamiast tego:

auto array = new double[M][N]();

Przykładowy program (kompilacja z "g++ - std=c++11"):

#include <iostream>
#include <utility>
#include <type_traits>
#include <typeinfo>
#include <cxxabi.h>
using namespace std;

int main()
{
    const auto M = 2;
    const auto N = 2;

    // allocate (no initializatoin)
    auto array = new double[M][N];

    // pollute the memory
    array[0][0] = 2;
    array[1][0] = 3;
    array[0][1] = 4;
    array[1][1] = 5;

    // re-allocate, probably will fetch the same memory block (not portable)
    delete[] array;
    array = new double[M][N];

    // show that memory is not initialized
    for(int r = 0; r < M; r++)
    {
        for(int c = 0; c < N; c++)
            cout << array[r][c] << " ";
        cout << endl;
    }
    cout << endl;

    delete[] array;

    // the proper way to zero-initialize the array
    array = new double[M][N]();

    // show the memory is initialized
    for(int r = 0; r < M; r++)
    {
        for(int c = 0; c < N; c++)
            cout << array[r][c] << " ";
        cout << endl;
    }

    int info;
    cout << abi::__cxa_demangle(typeid(array).name(),0,0,&info) << endl;

    return 0;
}

Wyjście:

2 4 
3 5 

0 0 
0 0 
double (*) [2]

Zakładam z twojego przykładu tablicy statycznej, że chcesz tablicy prostokątnej, a nie postrzępionej. Można użyć:

int *ary = new int[sizeX * sizeY];

Następnie możesz uzyskać dostęp do elementów jako:

ary[y*sizeX + x]

Nie zapomnij użyć delete [] na ary.

Są dwie ogólne techniki, które polecam do tego w C++11 i wyżej, jedna dla wymiarów czasu kompilacji i jedna dla czasu uruchomienia. Obie odpowiedzi zakładają, że chcesz jednolitych, dwuwymiarowych tablic (nie postrzępionych).

Wymiary czasu kompilacji

Użyj std::array z std::array, a następnie użyj new, aby umieścić go na stercie:

// the alias helps cut down on the noise:
using grid = std::array<std::array<int, sizeX>, sizeY>;
grid * ary = new grid;

Ponownie, działa to tylko wtedy, gdy rozmiary wymiarów są znane w czasie kompilacji.

Wymiary Czasu Pracy

The best sposobem na uzyskanie 2-wymiarowej tablicy z rozmiarami znanymi tylko w czasie wykonywania jest zawinięcie jej do klasy. Klasa przydzieli tablicę 1d, a następnie przeciąży operator [], aby zapewnić indeksowanie dla pierwszego wymiaru. To działa, ponieważ w C++ Tablica 2D jest row-major:

^{(pobrane z http://eli.thegreenplace.net/2015/memory-layout-of-multi-dimensional-arrays/)}

Ciąg pamięci jest dobry ze względów wydajnościowych i jest również łatwy do czyszczenia. Oto przykładowa klasa, która pomija wiele użytecznych metod, ale pokazuje podstawową ideę: {]}

#include <memory>

class Grid {
  size_t _rows;
  size_t _columns;
  std::unique_ptr<int[]> data;

public:
  Grid(size_t rows, size_t columns)
      : _rows{rows},
        _columns{columns},
        data{std::make_unique<int[]>(rows * columns)} {}

  size_t rows() const { return _rows; }

  size_t columns() const { return _columns; }

  int *operator[](size_t row) { return row * _columns + data.get(); }

  int &operator()(size_t row, size_t column) {
    return data[row * _columns + column];
  }
}

Tworzymy więc tablicę z wpisami std::make_unique<int[]>(rows * columns). Przeciążamy operator [], które indeksują wiersz dla nas. Zwraca int *, która wskazuje na początek wiersza, który następnie może być dereferowany jako normalny dla kolumny. Zauważ, że make_unique najpierw pojawia się w C++14, ale w razie potrzeby możesz go polyfillować w C++11.

Jest również powszechne dla tego typu struktur do przeciążenie operator() również:

  int &operator()(size_t row, size_t column) {
    return data[row * _columns + column];
  }

^{technicznie nie używałem new tutaj, ale jest trywialne, aby przejść z std::unique_ptr<int[]> do int * i używać new/delete.}

To pytanie mnie dręczyło - jest to dość powszechny problem, że dobre rozwiązanie powinno już istnieć, coś lepszego niż wektor wektorów lub indeksowanie własnej tablicy.

Gdy coś powinno istnieć w C++, ale nie ma, pierwszym miejscem do szukania jest boost.org . tam znalazłem Boost Multidimensional Array Library, multi_array. Zawiera nawet klasę multi_array_ref, która może być używana do owijania własnego jednowymiarowego bufora tablicy.

Dlaczego nie użyć STL: vector? Tak łatwo i nie trzeba usuwać wektora.

int rows = 100;
int cols = 200;
vector< vector<int> > f(rows, vector<int>(cols));
f[rows - 1][cols - 1] = 0; // use it like arrays

Jak przydzielić sąsiadującą tablicę wielowymiarową w GNU C++? Istnieje rozszerzenie GNU, które pozwala na działanie "standardowej" składni.

Wydaje się, że problem pochodzi od operatora new []. Upewnij się, że zamiast tego używasz operatora new:

double (* in)[n][n] = new (double[m][n][n]);  // GNU extension

I to wszystko : otrzymujesz wielowymiarową tablicę zgodną z C...

Typedef jest twoim przyjacielem

Po powrocie i przyjrzeniu się wielu innym odpowiedziom odkryłem, że potrzebne jest głębsze Wyjaśnienie, ponieważ wiele innych odpowiedzi albo cierpi z powodu problemów z wydajnością, albo zmusza cię do użycia nietypowej lub uciążliwej składni do deklarowania tablicy, albo dostępu do elementów tablicy (lub wszystkich powyższych ).

Po pierwsze, ta odpowiedź zakłada, że znasz wymiary tablicy podczas kompilacji. Jeśli tak, to jest to najlepsze rozwiązanie, ponieważ będzie oba dają najlepszą wydajność i pozwalają na użycie standardowej składni tablicy , aby uzyskać dostęp do elementów tablicy .

Powodem, dla którego daje to najlepszą wydajność, jest to, że przydziela wszystkie tablice jako przylegający blok pamięci, co oznacza, że prawdopodobnie masz mniej braków stron i lepszą lokalizację przestrzenną. Alokowanie w pętli może spowodować, że poszczególne tablice zostaną rozproszone na wielu nieciągłych stronach przez przestrzeń pamięci wirtualnej jako pętla alokacji może być przerywany (prawdopodobnie wiele razy) przez inne wątki lub procesy, lub po prostu z powodu uznania alokatora wypełniającego małe, puste bloki pamięci, które ma do dyspozycji.

Inne zalety to prosta składnia deklaracji i standardowa składnia dostępu do tablicy.

W C++ używając new:

#include <stdio.h>
#include <stdlib.h>

int main(int argc, char **argv) {

typedef double (array5k_t)[5000];

array5k_t *array5k = new array5k_t[5000];

array5k[4999][4999] = 10;
printf("array5k[4999][4999] == %f\n", array5k[4999][4999]);

return 0;
}

Lub w stylu C używając calloc:

#include <stdio.h>
#include <stdlib.h>

int main(int argc, char **argv) {

typedef double (*array5k_t)[5000];

array5k_t array5k = calloc(5000, sizeof(double)*5000);

array5k[4999][4999] = 10;
printf("array5k[4999][4999] == %f\n", array5k[4999][4999]);

return 0;
}

Tablica 2D jest w zasadzie tablicą wskaźników 1D, gdzie każdy wskaźnik wskazuje na tablicę 1D, która przechowuje rzeczywiste dane.

Tutaj N to wiersz, A M to kolumna.

Dynamiczna alokacja

int** ary = new int*[N];
  for(int i = 0; i < N; i++)
      ary[i] = new int[M];

Wypełnij

for(int i = 0; i < N; i++)
    for(int j = 0; j < M; j++)
      ary[i][j] = i;

Print

for(int i = 0; i < N; i++)
    for(int j = 0; j < M; j++)
      std::cout << ary[i][j] << "\n";

Free

for(int i = 0; i < N; i++)
    delete [] ary[i];

Lub

delete [] ary;

Ten problem dręczył mnie od 15 lat, a wszystkie dostarczone rozwiązania nie były dla mnie satysfakcjonujące. Jak utworzyć dynamiczną wielowymiarową tablicę w pamięci? Dziś w końcu znalazłem odpowiedź. Używając poniższego kodu, możesz to zrobić:

#include <iostream>

int main(int argc, char** argv)
{
    if (argc != 3)
    {
        std::cerr << "You have to specify the two array dimensions" << std::endl;
        return -1;
    }

    int sizeX, sizeY;

    sizeX = std::stoi(argv[1]);
    sizeY = std::stoi(argv[2]);

    if (sizeX <= 0)
    {
        std::cerr << "Invalid dimension x" << std::endl;
        return -1;
    }
    if (sizeY <= 0)
    {
        std::cerr << "Invalid dimension y" << std::endl;
        return -1;
    }

    /******** Create a two dimensional dynamic array in continuous memory ******
     *
     * - Define the pointer holding the array
     * - Allocate memory for the array (linear)
     * - Allocate memory for the pointers inside the array
     * - Assign the pointers inside the array the corresponding addresses
     *   in the linear array
     **************************************************************************/

    // The resulting array
    unsigned int** array2d;

    // Linear memory allocation
    unsigned int* temp = new unsigned int[sizeX * sizeY];

    // These are the important steps:
    // Allocate the pointers inside the array,
    // which will be used to index the linear memory
    array2d = new unsigned int*[sizeY];

    // Let the pointers inside the array point to the correct memory addresses
    for (int i = 0; i < sizeY; ++i)
    {
        array2d[i] = (temp + i * sizeX);
    }



    // Fill the array with ascending numbers
    for (int y = 0; y < sizeY; ++y)
    {
        for (int x = 0; x < sizeX; ++x)
        {
            array2d[y][x] = x + y * sizeX;
        }
    }



    // Code for testing
    // Print the addresses
    for (int y = 0; y < sizeY; ++y)
    {
        for (int x = 0; x < sizeX; ++x)
        {
            std::cout << std::hex << &(array2d[y][x]) << ' ';
        }
    }
    std::cout << "\n\n";

    // Print the array
    for (int y = 0; y < sizeY; ++y)
    {
        std::cout << std::hex << &(array2d[y][0]) << std::dec;
        std::cout << ": ";
        for (int x = 0; x < sizeX; ++x)
        {
            std::cout << array2d[y][x] << ' ';
        }
        std::cout << std::endl;
    }



    // Free memory
    delete[] array2d[0];
    delete[] array2d;
    array2d = nullptr;

    return 0;
}

Po wywołaniu programu z wartościami sizeX = 20 i sizeY=15, wynik będzie następujący:

0x603010 0x603014 0x603018 0x60301c 0x603020 0x603024 0x603028 0x60302c 0x603030 0x603034 0x603038 0x60303c 0x603040 0x603044 0x603048 0x60304c 0x603050 0x603054 0x603058 0x60305c 0x603060 0x603064 0x603068 0x60306c 0x603070 0x603074 0x603078 0x60307c 0x603080 0x603084 0x603088 0x60308c 0x603090 0x603094 0x603098 0x60309c 0x6030a0 0x6030a4 0x6030a8 0x6030ac 0x6030b0 0x6030b4 0x6030b8 0x6030bc 0x6030c0 0x6030c4 0x6030c8 0x6030cc 0x6030d0 0x6030d4 0x6030d8 0x6030dc 0x6030e0 0x6030e4 0x6030e8 0x6030ec 0x6030f0 0x6030f4 0x6030f8 0x6030fc 0x603100 0x603104 0x603108 0x60310c 0x603110 0x603114 0x603118 0x60311c 0x603120 0x603124 0x603128 0x60312c 0x603130 0x603134 0x603138 0x60313c 0x603140 0x603144 0x603148 0x60314c 0x603150 0x603154 0x603158 0x60315c 0x603160 0x603164 0x603168 0x60316c 0x603170 0x603174 0x603178 0x60317c 0x603180 0x603184 0x603188 0x60318c 0x603190 0x603194 0x603198 0x60319c 0x6031a0 0x6031a4 0x6031a8 0x6031ac 0x6031b0 0x6031b4 0x6031b8 0x6031bc 0x6031c0 0x6031c4 0x6031c8 0x6031cc 0x6031d0 0x6031d4 0x6031d8 0x6031dc 0x6031e0 0x6031e4 0x6031e8 0x6031ec 0x6031f0 0x6031f4 0x6031f8 0x6031fc 0x603200 0x603204 0x603208 0x60320c 0x603210 0x603214 0x603218 0x60321c 0x603220 0x603224 0x603228 0x60322c 0x603230 0x603234 0x603238 0x60323c 0x603240 0x603244 0x603248 0x60324c 0x603250 0x603254 0x603258 0x60325c 0x603260 0x603264 0x603268 0x60326c 0x603270 0x603274 0x603278 0x60327c 0x603280 0x603284 0x603288 0x60328c 0x603290 0x603294 0x603298 0x60329c 0x6032a0 0x6032a4 0x6032a8 0x6032ac 0x6032b0 0x6032b4 0x6032b8 0x6032bc 0x6032c0 0x6032c4 0x6032c8 0x6032cc 0x6032d0 0x6032d4 0x6032d8 0x6032dc 0x6032e0 0x6032e4 0x6032e8 0x6032ec 0x6032f0 0x6032f4 0x6032f8 0x6032fc 0x603300 0x603304 0x603308 0x60330c 0x603310 0x603314 0x603318 0x60331c 0x603320 0x603324 0x603328 0x60332c 0x603330 0x603334 0x603338 0x60333c 0x603340 0x603344 0x603348 0x60334c 0x603350 0x603354 0x603358 0x60335c 0x603360 0x603364 0x603368 0x60336c 0x603370 0x603374 0x603378 0x60337c 0x603380 0x603384 0x603388 0x60338c 0x603390 0x603394 0x603398 0x60339c 0x6033a0 0x6033a4 0x6033a8 0x6033ac 0x6033b0 0x6033b4 0x6033b8 0x6033bc 0x6033c0 0x6033c4 0x6033c8 0x6033cc 0x6033d0 0x6033d4 0x6033d8 0x6033dc 0x6033e0 0x6033e4 0x6033e8 0x6033ec 0x6033f0 0x6033f4 0x6033f8 0x6033fc 0x603400 0x603404 0x603408 0x60340c 0x603410 0x603414 0x603418 0x60341c 0x603420 0x603424 0x603428 0x60342c 0x603430 0x603434 0x603438 0x60343c 0x603440 0x603444 0x603448 0x60344c 0x603450 0x603454 0x603458 0x60345c 0x603460 0x603464 0x603468 0x60346c 0x603470 0x603474 0x603478 0x60347c 0x603480 0x603484 0x603488 0x60348c 0x603490 0x603494 0x603498 0x60349c 0x6034a0 0x6034a4 0x6034a8 0x6034ac 0x6034b0 0x6034b4 0x6034b8 0x6034bc 

0x603010: 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 
0x603060: 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 
0x6030b0: 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 
0x603100: 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 
0x603150: 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 
0x6031a0: 100 101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 
0x6031f0: 120 121 122 123 124 125 126 127 128 129 130 131 132 133 134 135 136 137 138 139 
0x603240: 140 141 142 143 144 145 146 147 148 149 150 151 152 153 154 155 156 157 158 159 
0x603290: 160 161 162 163 164 165 166 167 168 169 170 171 172 173 174 175 176 177 178 179 
0x6032e0: 180 181 182 183 184 185 186 187 188 189 190 191 192 193 194 195 196 197 198 199 
0x603330: 200 201 202 203 204 205 206 207 208 209 210 211 212 213 214 215 216 217 218 219 
0x603380: 220 221 222 223 224 225 226 227 228 229 230 231 232 233 234 235 236 237 238 239 
0x6033d0: 240 241 242 243 244 245 246 247 248 249 250 251 252 253 254 255 256 257 258 259 
0x603420: 260 261 262 263 264 265 266 267 268 269 270 271 272 273 274 275 276 277 278 279 
0x603470: 280 281 282 283 284 285 286 287 288 289 290 291 292 293 294 295 296 297 298 299

Jak widać, tablica wielowymiarowa leży w pamięci i nie ma dwóch pamięci adresy pokrywają się. Nawet procedura zwalniania tablicy jest prostsza niż standardowy sposób dynamicznego przydzielania pamięci dla każdej kolumny (lub wiersza, w zależności od sposobu wyświetlania tablicy). Ponieważ tablica składa się zasadniczo z dwóch tablic liniowych, tylko te dwie muszą być (i mogą być) zwolnione.

Metoda ta może być rozszerzona o więcej niż dwa wymiary z tą samą koncepcją. Nie zrobię tego tutaj, ale kiedy masz pomysł, który za tym stoi, jest to proste zadanie.

Mam nadzieję, że to kod pomoże Tobie tak samo jak mnie.

Spróbuj to zrobić:

int **ary = new int[sizeY];
for (int i = 0; i < sizeY; i++)
    ary[i] = new int[sizeX];

Zacznij od zdefiniowania tablicy za pomocą wskaźników (linia 1):

int** a = new int* [x];     //x is the number of rows
for(int i = 0; i < x; i++)
    a[i] = new int[y];     //y is the number of columns

Mam dwie opcje. Pierwszy pokazuje koncepcję tablicy tablic lub wskaźnika wskaźników. Wolę ten drugi, ponieważ adresy są sąsiadujące, jak widać na obrazku.

#include <iostream>

using namespace std;


int main(){

    int **arr_01,**arr_02,i,j,rows=4,cols=5;

    //Implementation 1
    arr_01=new int*[rows];

    for(int i=0;i<rows;i++)
        arr_01[i]=new int[cols];

    for(i=0;i<rows;i++){
        for(j=0;j<cols;j++)
            cout << arr_01[i]+j << " " ;
        cout << endl;
    }


    for(int i=0;i<rows;i++)
        delete[] arr_01[i];
    delete[] arr_01;


    cout << endl;
    //Implementation 2
    arr_02=new int*[rows];
    arr_02[0]=new int[rows*cols];
    for(int i=1;i<rows;i++)
        arr_02[i]=arr_02[0]+cols*i;

    for(int i=0;i<rows;i++){
        for(int j=0;j<cols;j++)
            cout << arr_02[i]+j << " " ;
        cout << endl;
    }

    delete[] arr_02[0];
    delete[] arr_02;


    return 0;
}

Jeśli twój projekt jest Cli (Common Language Runtime Support), to:

Możesz użyć klasy array, a nie tej, którą otrzymujesz pisząc:

#include <array>
using namespace std;

Innymi słowy, nie jest to niezarządzana Klasa array otrzymywana podczas korzystania z przestrzeni nazw std i dołączania nagłówka tablicy, nie jest to niezarządzana Klasa array zdefiniowana w przestrzeni nazw std i w nagłówku tablicy, ale zarządzana tablica klasy CLI.

Z tą klasą możesz utworzyć tablicę dowolnego ranga chcesz.

Poniższy kod tworzy nową dwuwymiarową tablicę 2 wierszy i 3 kolumn i typu int, I nazywam ją "arr":

array<int, 2>^ arr = gcnew array<int, 2>(2, 3);

Teraz możesz uzyskać dostęp do elementów tablicy, po jej nazwie i zapisać tylko jeden nawiasy do kwadratu [], a wewnątrz nich dodać wiersz i kolumnę i oddzielić je przecinkiem ,.

Poniższy kod uzyskuje dostęp do elementu w 2. wierszu i 1. kolumnie tablicy, którą już utworzyłem w poprzednim kod powyżej:

arr[0, 1]

Zapis tylko tej linii ma na celu odczytanie wartości w tej komórce, tzn. pobranie wartości w tej komórce, ale jeśli dodasz znak równy =, będziesz miał zamiar zapisać wartość w tej komórce, tzn. ustawić wartość w tej komórce. Możesz również używać operatorów +=, -=, *= i /= oczywiście tylko dla liczb (int, float, double, _ _ int16, _ _ int32, _ _ int64 i itd.), ale na pewno już to wiesz.

Jeśli twoim projektem jest a nie CLI, możesz użyć tablicy niezarządzanej Klasa przestrzeni nazw std, jeśli #include <array>, oczywiście, ale problem polega na tym, że ta klasa tablicy jest inna niż tablica CLI. Utwórz tablicę tego typu jest taka sama jak CLI, z tą różnicą, że będziesz musiał usunąć znak ^ i słowo kluczowe gcnew. Ale niestety drugi parametr int w nawiasach <> określa długość (tj. Rozmiar) Tablicy, Nie jej rangę!

Nie ma sposobu, aby określić rangę w tego rodzaju tablicy, ranga jest tablicą CLI tylko funkcja ..

Tablica Std zachowuje się jak normalna tablica w c++, którą definiujesz za pomocą wskaźnika, na przykład int*, a następnie: new int[size], lub bez wskaźnika: int arr[size], ale w przeciwieństwie do normalnej tablicy c++, Tablica std zapewnia funkcje, których możesz używać z elementami tablicy, jak fill, begin, end, size, itd, ale tablica normalna nie zawiera nic .

Ale nadal tablice std są jednowymiarowymi tablicami, jak normalne tablice c++. Ale dzięki rozwiązaniom inni sugerują, jak można zrobić normalną tablicę C++ jednowymiarową do dwuwymiarowej, możemy dostosować te same pomysły do tablicy std, np. zgodnie z pomysłem Mehrdada Afshariego, możemy napisać następujący kod: {]}

array<array<int, 3>, 2> array2d = array<array<int, 3>, 2>();

Ta linia kodu tworzy "jugged array" , która jest jednowymiarową tablicą, którą każda z jej komórek jest lub wskazuje na inną jednowymiarową tablicę.

Jeśli wszystkie tablice jednowymiarowe w jednej tablicy wymiarowej są sobie równe w swoich Długość / rozmiar, wtedy możesz traktować zmienną array2d jako rzeczywistą tablicę dwuwymiarową, plus możesz użyć specjalnych metod do obróbki wierszy lub kolumn, w zależności od tego, jak ją przeglądasz, w tablicy 2D, którą obsługuje tablica std.

int *ary = new int[sizeX*sizeY];

// ary[i][j] is then rewritten as
ary[i*sizeY+j]

Ale jeśli używasz tablicy std, kod musi wyglądać inaczej:

array<int, sizeX*sizeY> ary = array<int, sizeX*sizeY>();
ary.at(i*sizeY+j);

I nadal mają unikalne funkcje tablicy std.

Zauważ, że nadal możesz uzyskać dostęp do elementów std tablica wykorzystująca nawiasy [] i nie musisz wywoływać funkcji at. Można również zdefiniować i przypisać nową zmienną int, która będzie obliczać i przechowywać całkowitą liczbę elementów w tablicy std i używać jej wartości, zamiast powtarzać sizeX*sizeY

Możesz zdefiniować własną klasę tablicy dwuwymiarowej i zdefiniować konstruktor klasy tablicy dwuwymiarowej, aby otrzymać dwie liczby całkowite, aby określić liczbę wierszy i kolumn w nowej tablicy dwuwymiarowej, oraz zdefiniuj funkcję get, która odbiera dwa parametry liczby całkowitej, która uzyskuje dostęp do elementu w tablicy dwuwymiarowej i zwraca jego wartość, oraz ustaw funkcję, która otrzymuje trzy parametry, że dwa pierwsze są liczbami całkowitymi, które określają wiersz i kolumnę w tablicy dwuwymiarowej, a trzeci parametr jest nową wartością elementu. Jego typ zależy od typu wybranego w klasie generycznej.

Będziesz w stanie zaimplementować to wszystko używając albo zwykłej tablicy c++ (pointers or without) or The STD array and use one of the idea that other people suggested, and make it easy to use like the CLI array, or like the two dimensional array that you can define, assign and use in C#.

Zostawiłam ci rozwiązanie, które w pewnych przypadkach będzie dla mnie najlepsze. Zwłaszcza jeśli ktoś zna [rozmiar?] jeden wymiar tablicy. Bardzo przydatne dla tablicy znaków, na przykład, jeśli potrzebujemy tablicy o różnej wielkości tablic char[20].

int  size = 1492;
char (*array)[20];

array = new char[size][20];
...
strcpy(array[5], "hola!");
...
delete [] array;

Kluczem jest nawias w deklaracji array.

Użyłem tego nie eleganckiego,ale szybkiego, łatwego i działającego systemu. Nie widzę, dlaczego nie może działać, ponieważ jedynym sposobem dla systemu, aby umożliwić tworzenie tablicy dużych rozmiarów i dostęp do części jest bez cięcia go w częściach:

#define DIM 3
#define WORMS 50000 //gusanos

void halla_centros_V000(double CENW[][DIM])
{
    CENW[i][j]=...
    ...
}


int main()
{
    double *CENW_MEM=new double[WORMS*DIM];
    double (*CENW)[DIM];
    CENW=(double (*)[3]) &CENW_MEM[0];
    halla_centros_V000(CENW);
    delete[] CENW_MEM;
}

Deklarowanie dynamicznie tablicy 2D:

    #include<iostream>
    using namespace std;
    int main()
    {
        int x = 3, y = 3;

        int **ptr = new int *[x];

        for(int i = 0; i<y; i++)
        {
            ptr[i] = new int[y];
        }
        srand(time(0));

        for(int j = 0; j<x; j++)
        {
            for(int k = 0; k<y; k++)
            {
                int a = rand()%10;
                ptr[j][k] = a;
                cout<<ptr[j][k]<<" ";
            }
            cout<<endl;
        }
    }

Teraz w powyższym kodzie wzięliśmy Podwójny wskaźnik i przypisaliśmy mu pamięć dynamiczną i nadaliśmy wartość kolumn. Tutaj pamięć przydzielona jest tylko dla kolumn, teraz dla wierszy potrzebujemy tylko pętli for i przypisujemy wartość dla każdego wiersza pamięci dynamicznej. Teraz możemy użyć wskaźnika tak, jak używamy tablicy 2D. W powyższym przykładzie przypisaliśmy liczby losowe do naszej tablicy 2D (wskaźnik).Chodzi o DMA 2D array.

Używam tego przy tworzeniu tablicy dynamicznej. Jeśli masz klasę lub strukturę. I to działa. Przykład:

struct Sprite {
    int x;
};

int main () {
   int num = 50;
   Sprite **spritearray;//a pointer to a pointer to an object from the Sprite class
   spritearray = new Sprite *[num];
   for (int n = 0; n < num; n++) {
       spritearray[n] = new Sprite;
       spritearray->x = n * 3;
  }

   //delete from random position
    for (int n = 0; n < num; n++) {
        if (spritearray[n]->x < 0) {
      delete spritearray[n];
      spritearray[n] = NULL;
        }
    }

   //delete the array
    for (int n = 0; n < num; n++) {
      if (spritearray[n] != NULL){
         delete spritearray[n];
         spritearray[n] = NULL;
      }
    }
    delete []spritearray;
    spritearray = NULL;

   return 0;
  } 

To nie jest ten w wielu szczegółach, ale dość uproszczony.

int *arrayPointer = new int[4][5][6]; // ** LEGAL**
int *arrayPointer = new int[m][5][6]; // ** LEGAL** m will be calculated at run time
int *arrayPointer = new int[3][5][]; // ** ILLEGAL **, No index can be empty 
int *arrayPointer = new int[][5][6]; // ** ILLEGAL **, No index can be empty

Zapamiętaj:

1. TYLKO PIERWSZY INDEKS MOŻE BYĆ ZMIENNĄ RUNTIME. INNE INDEKSY MUSZĄ BYĆ STAŁE

2. ŻADEN INDEKS NIE MOŻE BYĆ PUSTY.

Jak wspomniano w innych odpowiedziach, zadzwoń

delete arrayPointer;

Aby dealokować pamięć związaną z tablicą po zakończeniu pracy z tablicą.